കരുവന്നൂർ പുഴയുടെ തീരത്തുള്ള ആ വീടിന് ഒരിക്കൽ ഒരു പേരുണ്ടായിരുന്നു: 'രാജൻറെ വീട്'. ആ പേരിൽ. ചിരിയുടെയും ഒച്ചപ്പാടുകളുടെയും ഓർമ്മകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നലെ. പാലക്കാട്ടെ ആശുപത്രിയുടെ തണുപ്പിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്ന ആ നിശ്ചല ശരീരം വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ, ആ പേര് ഒരു നൊമ്പരത്തിൻറെ ഭാരം പേറി നിന്നു. ആരും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത, ആരും ആഗ്രഹിക്കാത്ത, ഒരു നിശ്ശബ്ദമായ വിട
അയൽക്കാർക്ക് രാജൻ എപ്പോഴും സൗമ്യതയുടെയും സ്നേഹത്തിൻറെയും ചിരി മാത്രം നൽകിയ മനുഷ്യനായിരുന്നു. വർഷങ്ങളോളം ആ വീട്ടിൽ ഏകാന്തമായി ജീവിക്കുമ്പോഴും. ഇടയ്ക്കിടെ അദ്ദേഹം അയൽക്കാരനായ ഉണ്ണിയുടെ അടുത്തേക്ക് വരും. ആ വരവിൽ, നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നിശ്ശബ്ദമായ ഒരു സംഭാഷണം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു. ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സംസാരിക്കുമ്പോഴും ആ കണ്ണുകളുടെ ആഴങ്ങളിൽ, ഒന്നുമില്ലായ്‌മയുടെ ഒരു ഭാരം പേറുന്നുണ്ടെന്ന് ഉണ്ണി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു.
പത്ത് വർഷം മുമ്പ്, വിധിയിലെ ഒരു തെറ്റായ വഴിത്തിരിവിൽ. രാജനും ഭാര്യ ജയന്തിയും വേർപിരിഞ്ഞു. കൊച്ചിയിലെ ഒരു പൊതുമേഖലാ സ്ഥാപനത്തിൽ അസിസ്റ്റന്റ്റ് എഞ്ചിനീയറായിരുന്നു രാജൻ. എന്നാൽ, വിരമിച്ച ശേഷം അദ്ദേഹം ഏകാന്തനായി. ജയന്തി, സർക്കാർ സ്‌കൂളിലെ ഹൈസ്‌കൂൾ അധ്യാപികയായി, തൻറെ പ്രൗഢിയിൽ തുടർന്നു.
വിരമിച്ചപ്പോൾ കിട്ടിയ ഗ്രാറ്റുവിറ്റിയും മറ്റ് ആനുകൂല്യങ്ങളും അദ്ദേഹം തന്റെ രണ്ട് പെൺമക്കളുടെയും വിവാഹത്തിനായി പൂർണ്ണമായും ചെലവഴിച്ചു. ആ അച്ഛന്റെ സന്തോഷമായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ, അതോടെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈവശമുള്ള സമ്പാദ്യം തീർന്നു.
വിരമിക്കുമ്പോൾ രാജന് ലഭിച്ചിരുന്നത് കേവലം ₹1500 രൂപയുടെ തുച്ഛമായ പെൻഷനാണ്. മറുവശത്ത്, സർക്കാർ ഹൈസ്കൂ‌ൾ അദ്ധ്യാപികയായിരുന്ന ജയന്തി ടീച്ചർക്ക് വലിയൊരു തുക പെൻഷനായി ലഭിച്ചിരുന്നു. രാജൻ തന്റെ അയൽക്കാരനായ ഉണ്ണിയോട് ഈ വ്യത്യാസം വ്യക്തമായി പറഞ്ഞു: "ഞാൻ സമ്പാദ്യമെല്ലാം തീർത്ത ഒരു 'പാവം' ആയി. അവൾക്ക് വലിയ വരുമാനമുള്ള ഒരാളായപ്പോൾ, എന്നോടുള്ള അവളുടെ മനോഭാവം മാറി. ഇനി എനിക്ക് അവളെ ആശ്രയിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന ചിന്ത, ഒരുപക്ഷേ അവളുടെ മനസ്സിൽ എന്നോട് അവഗണനയുണ്ടാക്കി. ആ ആശ്രിതത്വം അവൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല."
കൊച്ചിയിലെ വീട് വിറ്റ് തറവാടിനടുത്തുള്ള പണി തീരാത്ത തന്റെ വീടു പണി പൂർത്തിയാക്കാനുള്ള രാജന്റെ നിർദ്ദേശം ജയന്തി ടീച്ചർ തള്ളിക്കളഞ്ഞത്, കേവലം അഭിപ്രായവ്യത്യാസമായിരുന്നില്ല. പണപരമായ ആധിപത്യത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമായിരുന്നു ആ എതിർപ്പ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക പരാധീനത, അവളുടെ കണ്ണിൽ അവഗണനയ്ക്ക് കാരണമായി. അതോടെ, ആ ബന്ധത്തിലെ താളപ്പിഴകൾ വലുതായി. വാക്കേറ്റം പതിവായി.
ആ സംഭവം ഇന്നും ഉണ്ണിയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റ് പോലെ പതിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. തന്റെ മറ്റൊരു അയൽക്കാരി ശാന്ത ഓടിയെത്തി. അവളുടെ ശബ്ദം ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ചു: "രാജേട്ടൻ ജയന്തിച്ചേച്ചിയുടെ തലയിൽ ചുറ്റിക കൊണ്ട് അടിച്ചു..."
രക്തസ്രാവം. ആശുപത്രി. പോലീസ് കേസ്. ഒളിവ്, ജാമ്യം-എല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു. ആ ഒരൊറ്റ നിമിഷം അവരുടെ നാല് പതിറ്റാണ്ട് നീണ്ട ജീവിതത്തെ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞു. ആ അടിയോടെ ജയന്തി ഭർത്താവിൻറെ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി വന്നില്ല. അവൾ സ്വന്തം സഹോദരിയുടെ വീട്ടിൽ ഒരഭയാർത്ഥിയെപ്പോലെ അഭയം തേടി. രാജൻ, അന്നുമുതൽ ആ വീട്ടിൽ ഏകാന്തതയുടെ മതിലുകൾക്കുള്ളിൽ ജീവിച്ചു.
നല്ല കുടുംബങ്ങളിലേക്ക് വിവാഹം കഴിച്ചയച്ച രണ്ട് പെൺമക്കളുണ്ടായിരുന്നു അവർക്ക്. അവരുടെ ലോകത്തിൽ അച്ഛന് ഒരു അതിഥിയുടെ സ്ഥാനമോ ഒരു ഭാരത്തിൻറെ പങ്കോ പോലും ഇല്ലാതെയായി. പെൺമക്കളുടെ സന്തോഷത്തിനുവേണ്ടി, തന്റെ ഗ്രാറ്റുവിറ്റിയും ആനുകൂല്യങ്ങളും അദ്ദേഹം മുഴുവനായും ചെലവഴിച്ചു. വിരമിച്ചപ്പോൾ ലഭിച്ചിരുന്ന ചെറിയ പെൻഷൻ മാത്രം. ദാരിദ്ര്യത്തിൻറെ നേർത്ത നൂൽ പോലെ അദ്ദേഹത്തെ താങ്ങിനിർത്തി. വലിയ പെൻഷൻ ലഭിച്ചിരുന്ന ജയന്തി, ആ സമ്പാദ്യം രാജൻറെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഒരിക്കലും പങ്കുവെച്ചില്ല.

ഒരു ദിവസം രാജൻ ഉണ്ണിയുടെ അരികിൽ വന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ശബ്ദത്തിൽ കാലം തളർത്തിയ ഒരു പിതാവിൻറെ വേദനയുണ്ടായിരുന്നു.
"കൊച്ചിയിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ട് വീടുകൾ വാങ്ങിയിരുന്നു... നാട്ടിലെ തറവാട് സ്ഥലത്ത് ഒരു വീട് വെക്കണം എന്നതായിരുന്നു എൻറെയൊരു സ്വപ്‌നം." അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. "പണം തികയാതെ വന്നപ്പോൾ. കൊച്ചിയിലെ ഒരു വീട് വിറ്റ് നാട്ടിലെ പണി പൂർത്തിയാക്കാം എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു. ജയന്തി സമ്മതിച്ചില്ല. അത്രയേ ഉണ്ടായുള്ളൂ... ആ ഒരൊറ്റ വാക്ക്! അത് ഇത്ര വലിയൊരു വിള്ളലായി മാറി."
ഒരു ചെറിയ അഭിപ്രായവ്യത്യാസം. ഒരു വീടിൻറെ വിൽപ്പന. അതിലൂടെ തകർന്നടിഞ്ഞ ഒരു കുടുംബം. ആ വഴക്ക് ഒരു ചുറ്റികയടിയായി മാറി. അതൊരു ക്രിമിനൽ കേസായി. പിന്നെ സിവിൽ കേസായി. പത്ത് വർഷം നീണ്ട കേസുകൾ, പുരോഗതിയില്ലാതെ. രാജൻ ക്ഷീണിച്ചു. ദേഷ്യപ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു.
ഒടുവിൽ, ഒരു ദിവസം ആരോടും പറയാതെ. അയൽക്കാരോട് പോലും ഒരു വാക്ക് മിണ്ടാതെ, അദ്ദേഹം കാശിയിലേക്ക് പോയി-പാപങ്ങൾ കഴുകിക്കളയുന്ന മറവി നൽകുന്ന പുണ്യഭൂമിയിലേക്ക്.
പിന്നീട് കേട്ടത്, കാശി പോലീസിൻ്റെ ഫോൺ വിളി ആയിരുന്നു: രാജൻ അബോധാവസ്ഥയിൽ. ബന്ധുക്കൾ ഓടിച്ചെന്ന്, ട്രെയിൻ ആംബുലൻസിൽ പാലക്കാട്ടെ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിച്ചു. വെന്റിലേറ്ററിൽ കിടന്ന ആ മനുഷ്യൻ. അടുത്ത ദിവസം, നിർജ്ജീവമായ ഒരു ഓർമ്മയായി സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി.
ശവസംസ്കാര ചടങ്ങിൽ, പാലക്കാട് നിന്നും യുഎഇയിൽ നിന്നും ഭാര്യയും രണ്ട് പെൺമക്കളും എത്തി. അവരുടെ മുഖത്ത് ഭാവമാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; അവർ യാന്ത്രികമായി കർമ്മങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കി. അച്ഛൻറെ വേർപാടിൽ കണ്ണീരില്ല, ലജ്ജയുടെയോ ദുഃഖത്തിന്റെയോ ഭാരം പേറാത്ത നിസ്സംഗത. ചടങ്ങ് അവസാനിച്ച ഉടനെ മറ്റു ബന്ധുക്കൾ വേഗം മടങ്ങി.
അവസാനം. ആ ചെറിയ വീട്ടിൽ രാജൻ്റെ ചിതാഭസ്മ‌ം മാത്രം ബാക്കിയായി.
ചില ബന്ധങ്ങളിൽ, സ്നേഹത്തേക്കാൾ വലിയ മതിലാണ് പണം എന്ന് രാജന്റെ ജീവിതം തെളിയിച്ചു. ചെറിയൊരു തർക്കത്തിൽ തുടങ്ങിയ വേർപിരിയൽ, സാമ്പത്തിക അസമത്വം വളർത്തിയ അകൽച്ച, ഒടുവിൽ ഒരു മനുഷ്യന്റെ ദുരന്തപൂർണ്ണമായ അന്ത്യം.
പണമാണ് എല്ലാ ബന്ധങ്ങളിലും പ്രധാനമെന്ന വേദനിപ്പിക്കുന്ന യാഥാർത്ഥ്യമാണ് ഈ കുടുംബബന്ധങ്ങളുടെ തകർച്ചയിൽ നിന്ന് വായിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയുന്നത്.
ഒരു ചെറിയ തർക്കം, വിശ്വാസത്തിൻ്റെയും സ്നേഹത്തിൻ്റെയും വില നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ ഒരു ദുരന്തമായി മാറി. പത്ത് വർഷത്തെ ഏകാന്തവാസം. ഒടുവിൽ, ഒരു കാരണവുമില്ലാത്ത ദുരന്താന്ത്യം.
അയൽക്കാരനായ ഉണ്ണിയുടെ ഉള്ളിൽ ആ കഥ ഒരു നീറ്റലായി അവശേഷിക്കുന്നു. ഇത് കേവലം ഒരു കഥയല്ല; അകന്നുപോയ ബന്ധങ്ങളുടെ, സൗകര്യങ്ങളുടെ മതിലുകൾക്കുള്ളിൽ തനിച്ചാക്കപ്പെട്ട ഒരു മനുഷ്യൻറെ, യാഥാർത്ഥ്യത്തിൻ്റെ ഭാരം പേറുന്ന നേർക്കാഴ്‌ച.