ഞാൻ എന്നും അനാഥയായിരുന്നു.. ആത്മീയമായും വൈകാരികമായും. ഞാൻ എന്റെ ഭർത്താവിനെ അഗാധമായി സ്നേഹിച്ചിരുന്നിട്ടും എന്നെ സ്നേഹിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹം സ്നേഹത്തിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. " നാം വികാരാധീനരാവരുത്.. വികാരം ആനന്ദത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ശത്രുവാണ് " അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഒരിക്കൽ ഞാനൊരു അർദ്ധനിദ്രയിൽ മയങ്ങവേ എന്റെ കപോലങ്ങളിൽ അമർന്നിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈപ്പടം പെട്ടന്ന് മൃദുവാകുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നുകയും അദ്ദേഹം രഹസ്യമായി മെല്ലെ എന്റെ പേരുച്ചരിക്കുന്നതു ഞാൻ കേൾക്കുകയും ചെയ്തു. ഞാൻ ഉണർന്നിരിക്കുകയായിരുന്നെങ്കിൽ അദ്ദേഹം അത്ര ദയാലു ആവുമായിരുന്നില്ല. അതായിരുന്നു എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ നിമിഷം. ആ നിമിഷത്തിൽ ഞാനൊരനാഥ അല്ലെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. 🌹എന്റെ കഥ.-മാധവിക്കുട്ടി