"ഡേവിഡ് നീ കിടന്നുറങ്ങൂ നിന്റെ അച്ഛന് ഇനി വരില്ല .."
നേര്ത്ത പഞ്ഞി പോലെ മഞ്ഞ് അപ്പോഴും ആ ക്രിസ്തുമസ്സ് രാത്രിയിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു .. റോഡരികുകളിലും, വൃക്ഷത്തലപ്പുകളിലും, വീടുകളുടെ മേല്കൂരകളിലും അലിയാതെ അടിഞ്ഞു കൂടിയ മഞ്ഞ് പോലെ ഡേവിഡിന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ആ ക്രിസ്തു്മസ്സ് രാത്രിയില് പൊഴിഞ്ഞു വീണ മമ്മയുടെ വാക്കുകള് ഇന്നു വരെ ഉരുകി തീര്ന്നിട്ടില്ല ..
അന്ന് അവര് താമസിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന സ്ലൈട് റോഡ് അപ്പാര്ട്ടമെന്റിലെ പഴകിയ ജാലക വാതില് കര്ട്ടന് വകഞ്ഞു മാറ്റി ... കണ്ണിമ തെറ്റാതെ ഡാഡിനെ കാത്തിരിക്കയായിരുന്നു ഡേവിഡ്.
റിച്ചാര്ഡും ഡേവിഡിന്റെ മമ്മ ലിസയും നെരിപ്പോടിന്റെ ചൂട് പറ്റിയിരുന്ന് അവരുടെ ബാല്യകാല ക്രിസ്തുമസ്സ് കഥകള് അയവിറക്കയാണ്
"ഗുഡ് നൈറ്റ് മമ്മ "
നെറുകയില് മുത്തം തന്ന് വാതില് ചാരി മമ്മ ബെഡ്റൂമ് വിട്ടിറങ്ങി..
കുങ്ങ്ഫു പാണ്ഡയും . . ലൈറ്റിനിങ്ങ് മക്ക്വീന് കാറുകളും , ഒത്തിരി ക്രിസ്തുമസ്സ് സമ്മാനങ്ങളുമായി സാന്താക്ലോസിനെ പോലെ ഡാഡ് വാതിലില് മുട്ടി വിളിക്കുന്നതും ഡേവിഡ് കാതോര്ത്തിരുന്നു .. പക്ഷെ ഡേവിഡിന്റെ ഡാഡ് വന്നില്ല ..
"ക്രിസ്തുമസ്സ് രാത്രിയിലാണ് ഡാഡ് സമ്മാനങ്ങളുമായി വരുക ... ഡേവിഡ് നീ ഉറങ്ങരുത് .. ന്യൂ ഇയര് കഴിഞ്ഞാല് ഡാഡിക്ക് പുതിയ ജോലി കിട്ടും , ഡാഡി പുതിയ വീടു മേടിക്കും ..
പിന്നെ ഡേവിഡ് എല്ലാ മാസവും രണ്ടാഴച്ച ഡാഡിയുടെ കൂടെയാണ് .. "
നെറുകയില് ഇന്നും തണുക്കാത്ത ചെറു ചൂടുള്ള മുത്തം..
ഒരു റെസ്റ്റൊറന്റ് ..ആത്മവിശ്വാസം തുടിക്കുന്ന കണ്ണുകള് .. പിന്നെ ആ വാക്കുകള് അതാണ് ഡാഡിനെ കുറിച്ചുള്ള അയാളുടെ അവസാനത്തെ ഓര്മ്മ ..
പിന്നെ അയാള് ഡാഡിനെ കണ്ടിട്ടില്ല ...
അച്ചന് എന്ന വെയില് അയാളുടെ ജീവിതത്തില് ഉദിച്ചിട്ടില്ല , ഡാഡ് അയാളെ തിരക്കി ചെന്നിട്ടുമില്ല ..ആ മുഖം എവിടെയോ മറഞ്ഞു പോയി..
ആള്ക്കൂട്ടങ്ങള് ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്ന വലിയ നഗരങ്ങളിലെ ഹോട്ടല് മുറി രാത്രികളില് ..ചിലപ്പോള് സ്വന്തം വീട്ടില് ഡോണയുടെ മടിയില് തല ചായിച്ച് ഉറങ്ങുമ്പോള്.. അങ്ങനെ ജീവിതത്തിലെ , ഒറ്റപ്പെട്ട പല രാത്രികളിലും അയാളെ ആ പഴയ ക്രിസ്തുമസ്സ് ഒരു സ്വപ്നമായി മുട്ടി വിളിച്ചെഴുന്നെല്പ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് .. സാന്താക്ലോസിനെ പോലെ സമ്മാനങ്ങളുമായി സ്വപ്നങ്ങളില് അയാളുടെ ഡാഡ് കടന്നു വന്നിട്ടുണ്ട് .
"ഡേവിഡ് നീ എന്തു കൊണ്ട് നിന്റെ മമ്മയോട് നിന്റെ ഡാഡിനെ പറ്റി ചോദിക്കാറില്ല "?
അയാളുടെ ജീവിത സഖി ഡോണ ചോദിക്കാറുണ്ട്
" ഞാന് ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട് ഡോണ,മമ്മ ഒഴിഞ്ഞു മാറുകയാണ് .. മമ്മക്ക് അത് ഇഷ്ടമല്ല ..
എനിക്ക് വേണ്ടി മാത്രമാണ് മമ്മ ഒരായുസ്സിന്റെ നല്ല പകുതി ജീവിച്ചു തീര്ത്തത്.
ബോയ് സ്കൗട്ട് ക്യാബുകളില് ഒരു അച്ചനെ പോലെ .. ബേസ് ബോളും ബാസ്കറ്റ് ബോളും കളിക്കാന് ഒരു ജ്യേഷ്ഠനെ പോലെ ...
എന്റെ എല്ലാ സ്വപ്നങ്ങളുടെയും വളര്ച്ചയുടെയും വേരുകളില് അമ്മയുടെ കൈമുദ്ര പതിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് .. അമ്മയുടെ മാത്രം .. "
ഡാഡ് അയാളുടെ ജീവിതത്തില് നിന്നും നടന്നകന്നിട്ട് .. കരഞ്ഞ് തളര്ന്ന് ജനാലക്കരുകിലിരുന്ന് അയാള് ഉറങ്ങി പോയ ക്രിസതുമസ്സ് രാത്രി കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇരുപത്തിയെട്ട് വര്ഷങ്ങള് ...
വീണ്ടും ഒരു ക്രിസ്തുമസ്സ് വരികയാണ്..
ക്രിസ്തുമസ്സ് അലങ്കാരങ്ങള് കൊണ്ട് നിറഞ്ഞ ഹോസ്പ്പിറ്റല് ഹാള് വേ അവസാനിക്കുന്നത് ലിസ കിടക്കുന്ന മുറിയിലാണ് ..
മുറിക്കുളില് ഒരു കുഞ്ഞ് ക്രിസ്തുമസ് ട്രീ മിന്നിമായുന്നുണ്ട് .. ഒരു കുഞ്ഞ് സാന്താക്ലോസ് ചിരിക്കുന്നുണ്ട് ..
ലിസ ഉറങ്ങുകയാണ് ... വാര്ദ്ധ്യക്കത്തിന്റെ തീക്ഷണതകള് ചുളിപ്പിച്ച അമ്മയുടെ കരങ്ങളെ ഡേവിഡ് സ്വന്തം നെഞ്ചൊട് ചേര്ത്തു വച്ചു .. മകന്റെ നെഞ്ചിടുപ്പകളെ ഒരിക്കല് കൂടി തന്റെ തണുത്ത കരങ്ങള് കൊണ്ട് കാതോര്ത്തു ലിസ.. അപ്പോഴെക്കും ആ ആശുപത്രി മുറിയിലെ നിശബ്ദതയെ അലസരപ്പെടുത്തി ഐ. വി പമ്പിന്റെ ഡിജിറ്റല് നാദം നേഴ്സിനെ വിളിച്ചു വരുത്തി.. ഉറക്കമുറിവുകളുടെ നീറ്റലുകളില് ലിസ പതിയെ കണ്ണുകള് തുറന്നു ..
"ഹായ് ! ഹൃദയമിടിപ്പ് നിയന്ത്രിക്കാനുള്ള മരുന്നാണ് കൊടുത്തിരുന്നത് ..
അന്സ്തേഷ്യയ്ക്ക് ശേഷം ഹൃദയം ഇത്തിരി കുസൃതി കാണിച്ചിരുന്നു "
ഒരു കുസൃതി ചിരിയോടെയാണ് ലിസയുടെ നഴ്സ് അത് പറഞ്ഞത് ..
" ഞാന് ഡേവിഡ് .. മകനാണ് എന്തൊക്കെയാണ് മമ്മയുടെ അപ്ഡേറ്റ്സ് . എനിക്ക് ഇന്നാണ് എത്തി ചേരുവാന് സാധിച്ചത് ..
സര്ജറി സമയത്ത് ഫോണില് വിളിച്ചിരുന്നു , സംസാരിച്ചിരുന്നു .."
എന്തോ തെറ്റു ചെയ്ത കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ അയാളുടെ ശബ്ദം പതറി ..
" ലിസ നന്നായി സുഖം പ്രാപിക്കുന്നു ..
ഇന്ന് റീഹാബ് ടീമിന്റെ കൂടെ ഇത്തിരി നടന്നിരിന്നു .. പിഞ്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളെ പോലെ വീണ്ടും നടക്കാന് പഠിക്കുകയാണ് .. സര്ജറി കഴിഞ്ഞ് വന്നപ്പോള് ഹൃദയമിടുപ്പുകള് വല്ലാത്ത വേഗത്തിലായിരുന്നു ..ഇപ്പോള് പതിയെ നിയന്ത്രിതമാകുന്നു
അയാളുടെ കണ്ണുകളിലെ പ്രകാശവും ക്രിസതുമസ്സ് ട്രീയിലെ ബള്ബുകളും ഒരു മാത്ര മിന്നി ...
" രണ്ട് ദിവസത്തിനുള്ളില് ഡിസ്ചാര്ജ് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞാല് ഒരു റീഹാബ് ഹോമിലേക്ക് മാറ്റും ..
ഒറ്റക്ക് താമസിക്കുന്നത് കൊണ്ടും കാര്ഡിയാക്ക് റിസ്ക്കുള്ളതും കൊണ്ട് അവര് വീട്ടില് സുരക്ഷിതമല്ല എന്നാണ് റീഹാബ് റിപ്പോര്ട്ട് .
യാന്ത്രികമായി അയാള് നന്ദി എന്നുച്ചരിച്ചു..
മമ്മയുടെ കണ്ണിലൂടെ ഒഴുകി വരുന്ന നീര് തുള്ളികള് കടലാസ് തൂവാല കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുത്തു... മേശപ്പുറത്തിരുന്ന് ഒരു കുഞ്ഞ് സാന്റക്ലോസ് ഊറി ചിരിച്ചു ..
അയാളുടെ കൈകള് മുറുക്കെ പിടിച്ചിരിക്കയായിരുന്നു ലിസ ..
"മകനെ ഇനി എത്രത്തോളം ഈ ജീവിതം മുന്പോട്ട് നീളുമെന്നറിയില്ല .. എനിക്ക് നിന്നോട് സംസാരിക്കണം .. നിന്റെ ചോദ്യങ്ങള്ക്ക് ഈ ക്രിസ്തുമസ്സ് മറുപടിയാവണം ..
ഡേവിഡിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ആമുഖം ലിസ മെല്ലെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി ..."ഡോക്ട്ടേര്സ് വിത്ത് ഔട്ട് ബോര്ഡര്സ് എന്ന സംഘടനയില് ചേര്ന്ന് കൂട്ടുക്കാര്ക്കൊപ്പം വര്ഷങ്ങള്ക്ക് മുന്പാണ് ഞാന് ഇന്ത്യയിലേക്ക് പോയത് ,ആ യാത്രയില് ഒരു ഗ്രാമത്തില് ഒരു ആശുപത്രി വരാന്തയില് രോഗികളെയും കൊണ്ടു വന്നിരുന്ന ഒരു നല്ല മനുഷ്യനെ ഞാന് പരിചയപ്പെട്ടിരുന്നു.. സുന്ദരനായ ഒരു മനുഷ്യന് .. ഇന്ത്യന് പ്രൗഡ്യം മുഴുവന് മുഖത്ത് ഒളിമിന്നുന്നൊരാള് വിതീയുള്ള മാറിനോളം വിശാലമായ ഹൃദയമുള്ള ഒരാള്.. കണ്ണുകളില് നിന്നു ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന സഹാനുഭൂതി കൊണ്ട് സഹജീവികളെ തഴുകുന്നൊരാള് ..
അയാളുടെ കൂടെ ഞാന് ഇന്ത്യ മുഴുവനും സഞ്ചരിച്ചു .. പ്രാചീനമായ സംസ്കാരത്തടങ്ങളോടു ചേര്ന്നൊഴുകിയ എന്റെ ജീവിതത്തിലെ പാവനമായ നിമിഷങ്ങള്.. താജ്മഹല് എന്ന വിശ്വ പ്രണയ സങ്കല്പ്പം കണ്ടിറിങ്ങിയപ്പോഴെക്കും ഞങ്ങള് പരിചിതര്ക്കപ്പുറം പ്രണയിതരായി മാറിയിരുന്നു ... "
ആ നല്ല മനുഷ്യനാണ് നിന്റെ ഡാഡ് മിസ്റ്റര് ജെയിംസ് ഡേവിഡ് "
ലിസയുടെ വരണ്ടുണങ്ങിയ ചുണ്ടുകള് വിറച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു . മമ്മയുടെ നീലിച്ച ചുണ്ടുകളിലേക്ക് ഐസ് ടീ ഇറ്റിച്ചു കൊടുത്തു ഡേവിഡ് "എന്റെ ഇന്ത്യ സന്ദര്ശനം കഴിഞ്ഞ് നിന്നെ എന്റെ ശരീരത്തില് വഹിച്ചാണ് ഞാന് അമേരിക്കയില് തിരിച്ചെത്തിയത് .."
കാലിലൂടെ അരിച്ചു കയറുന്ന വേദനയുടെ വേലിയേറ്റങ്ങളെ ശാന്തമാക്കുവാന് ലിസ പെയിന് പമ്പില് വീണ്ടും വിരലമര്ത്തി ..
കടല് ക്ഷോഭങ്ങളില് നിന്നൊഴിഞ്ഞ് തീരത്ത് നങ്കുരമിടാന് ഒരുങ്ങുന്ന കപ്പല് പോലെ ശാന്തമാവുകയാണ് ലിസയുടെ മനസ്സ് .. നടന്നു തീര്ത്ത വഴികളുടെ അടയാളങ്ങള് പോലെ കവിള് തടങ്ങളിലെ ചുളിഞ്ഞ പാടുകളില് കണ്ണിരുപ്പ് പറ്റി പിടിച്ചിരുന്നു ..
" ക്രമാനുഗതമായി അടുത്ത മോര്ഫിനുള്ള സമയമായി .. ലിസ നിങ്ങളുടെ വേദന എങ്ങനെയുണ്ട് ?"
" മനസ്സിന്റെ വേദനകളെയും സംഹരിക്കാവാന് നിന്റെ കൈയിലുള്ള മോര്ഫിന് ആവുമോ കുട്ടി "
" മോര്ഫിന് കിട്ടി കഴിയുമ്പോള് ഇത്തിരി നേരത്തേക്കെങ്കിലും നിങ്ങള് ഒരു മറവിയിലേക്ക് മാഞ്ഞ് പോകാറുണ്ട് ലിസ , നിങ്ങള്ക്ക് തീര്ച്ചയായും മോര്ഫിന് വേണമോ? "
ഒരാശ്രയം എന്ന പോലെ നഴ്സിന്റെ കൈയിലിരുന്ന മോര്ഫിന് സിറിഞ്ചിലേക്ക് നോക്കി , വേണമെന്ന് തന്നെ ലിസ പറഞ്ഞു .
"ആരുടെയോക്കെയോ ഒരു മറവി മാത്രമാണ് നമ്മളും , ഓര്മ്മയില്ലെങ്കില് ചിലപ്പോള് വേദന പോലും ഇല്ല .. അതു തന്നേക്കു ..
സിരകളിലേക്ക് അരിച്ചിറങ്ങുന്ന
മോര്ഫിന്റെ ചിറകിലേറി ലിസ ആകാശ ചെരുവകളില് ഇനിയും പെയ്തൊഴിയാത്ത മഞ്ഞു മേഘങ്ങളെ തേടിയിറങ്ങി ..
ആശുപത്രി ജനാലകള്ക്കപ്പുറം കനത്തു കിടക്കുന്ന ഡിസംബര് രാത്രിയിലേക്ക് വെള്ള തൂവലുകള് പൊഴിയുന്ന പോലെ മഞ്ഞു ശകലങ്ങള് പൊഴിഞ്ഞു വീണു കൊണ്ടിരുന്നു.
ജനാലക്കപ്പുറത്ത് മാലാഖാമാര് ചിറകുകള് വിരിച്ച് പാടുന്ന സങ്കീര്ത്തനങ്ങള്ക്ക് ലിസ കാതോര്ത്തു , മോര്ഫിന്റെ മയക്കത്തിലേക്ക് മറയുമ്പോള്
ഒരു പ്രാര്ത്ഥന പോലെ പതിയ ശബ്ദത്തില് ലിസ ആവര്ത്തിച്ച് ഉരുവിട്ടു കൊണ്ടിരുന്നത് ... ഡേവിഡിനു കേള്ക്കാമായിരുന്നു ..
"റിച്ചാര്ഡ് ആണ് അന്ന് പോലിസിനെ വിളിച്ചത് ഞാന് ഉറങ്ങി പോയിരുന്നു ഡേവിഡ്. .""
പരിശുദ്ധരായ മനുഷ്യരുടെ മരണശേഷം അവര് മാലാഖാമാരായി മാറി ഭൂമിയില് അവശേഷിക്കുന്ന പ്രിയപ്പെട്ടവര്ക്ക് കാവല് നില്ക്കും അവര് തൂവല് പൊഴിക്കുന്നതാണ് മഞ്ഞു കാലം .
ലിസയെ മോര്ഫിന്റെ മയക്കത്തിലേക്ക് ചായിച്ചു കിടത്തി നേഴസ് മുറി വിട്ടു പോയിരുന്നു..കൊച്ചു നാളില് എന്നോ മമ്മ പറഞ്ഞ കഥ ഓര്ക്കുകയായിരുന്നു ഡേവിഡ്. ഞരക്കങ്ങളോടെയും നെടുവീര്പ്പുകളോടെയും ആ ആശുപത്രി പതിയെ ഒരു ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു ..
ജനാലക്കപ്പുറം വാശി പിടിച്ചെന്ന പോലെ മഞ്ഞ് ആ ഡിസംബര് രാത്രിയെ വെള്ള പുതപ്പിക്കാന് തുടങ്ങി .
തണുത്തുറഞ്ഞു പോയ മഞ്ഞു പാളികളില് തെന്നി വീണ് ഇടുപ്പിന്റെ അസ്ഥി ഒടിയുന്നതിലും പെട്ടന്നായിരുന്നു ലിസയുടെ കുസൃതി മാറാത്ത ഹ്യദയം ഒരു തണുപ്പിലേക്ക് തെന്നി വീണത്..
ഒരു മിന്നല് പോലെ "കോഡ് ബ്ലു " അനൗണ്സ് ചെയ്ത് റാപ്പിട് റെസ്പോണ്സ് ടീം ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിന്റെ കരങ്ങള് ലിസയുടെ ജീവനു വേണ്ടി നീട്ടിയെങ്കിലും ലിസയുടെ നെഞ്ചില് പച്ച കുത്തി വെച്ചിരിക്കുന്ന "ഡു നോട്ട് റീസസിറ്റേറ്റ് 'എന്ന അക്ഷരമതിലിനു മുന്പില് നിസ്സഹായാരായി നില്ക്കേണ്ടി വന്നു.
നിശ്ചലമായ ജനിമൃതികളുടെ അവസാന നിമിഷങ്ങളില്
ജീവിത ശരപഞ്ചരങ്ങളുടെ ശയ്യയില്..
വേദനകളുടെ തീക്ഷ്ണ മൂര്ദ്ധന്യങ്ങളില്..
പരം പൊരുള് തേടിയ ലിസയുടെ കണ്ണീര് തടങ്ങളില് മാലാഖാമാര് നിത്യ സമാധാനത്തിന്റെ തണുത്ത തൂവലുകള് പൊഴിച്ചു ..
അമ്മയുടെ വീട്ടിലെ ക്രിസ്തുമസ് തോരണങ്ങള് അഴിച്ചെടുത്ത് വീട് വൃത്തിയാക്കുകയായിരുന്നു ഡോണയും ഡേവിഡും ... ക്രിസ്തുമസ്സ് ട്രീയില് തൂങ്ങിയാടുന്ന കുഞ്ഞ് സാന്താക്ലോസുകള്! ഇത്രയധികം സാന്താക്ലോസുകള് ആദ്യമായിട്ടാണ് ഡോണ ഒരു ക്രിസ്തുമസ്സ് ട്രീയില് കാണുന്നത് .
"ഡേവിഡ് , എത്രയധികം കുഞ്ഞ് കുഞ്ഞ് സാന്താക്ലോസുകള് കൊണ്ടാണ് നിന്റെ മമ്മ ഈ ക്രിസ്തുമസ്സ് ട്രീ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നത് .."
"ഡോണ , കഴിഞ്ഞു പോയ ഒരോ ക്രിസ്തുമസ്സുകളും ഒരോ സാന്റാക്ലോസ്റ്റ് ഓര്മ്മകളാണ് .. പണ്ട് എന്റെ കുഞ്ഞ് നാളില് ഡാഡ് ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോള് ക്രിസ്തുമസ്സ് ട്രീയില് കുഞ്ഞ് സാന്താക്ലോസുകളെ തൂക്കിയിട്ട് അലങ്കരിച്ചു തുടങ്ങിയതാണ് .. ഡാഡ് ഞങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയി പക്ഷെ ഞങ്ങള് ആ പതിവ് തെറ്റിച്ചില്ല അത് തുടര്ന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു..
ഒരോ ക്രിസ്തുമസ്സിനും ഒരോ പുതിയ സാന്ത ക്ലോസ് .
ജനാല ചില്ലിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങിയ ജനുവരിയിലെ ഇളം വെയിലില് ക്രിസ്തുമസ്സ് ട്രീയുടെ താഴെ നിര നിരയായി വച്ചിരുന്ന കുഞ്ഞു കുഞ്ഞ് സാന്താക്ലോസുകളുകള് വെട്ടി തിളങ്ങി. സ്വീകരണ മുറിയിലെ ഭിത്തിയില് ഓര്മ്മകള് പോലെ അവരുടെ നിഴലുകള് ചിതറി കിടന്നു ...
" ഇതു നോക്കൂ ,നിന്റെ കളിപ്പാട്ടങ്ങള് .." ആറ്റിക്കില് ക്രിസ്തുമസ്സ് അലങ്കാരങ്ങള് അടുക്കിവെയ്ക്കുകയായിരുന്ന ഡോണ
ഡേവിഡിന്റെ ബാല്യകാല കളിപ്പാട്ട ശേഖരം കണ്ടെടുത്തത് ആകസ്മികമായിട്ടാണ്.
"എത്ര സൂന്ദരമായ ചെസ് ബോര്ഡാണ് "
ഡോണക്ക് കിട്ടിയത് ഒരു മാര്മ്പിള് ചെസ് ബോര്ഡ്.
ഓര്മ്മകളുടെ തട്ടിന് പുറത്തിരുന്ന് കളിയൊച്ചകള് കേള്പ്പിക്കുന്ന ഒരിക്കലും ബാറ്ററി തീരാത്ത ബാല്യത്തിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് ഓടി പോയി ഡേവിഡ് ..
കറുപ്പും വെളുപ്പമായി ദിവസങ്ങളെ വേര്ത്തിരിക്കും പോലെ കളങ്ങളിട്ട് വേര്തിരിച്ചിരിക്കുന്ന ചെസ്സ് ബോര്ഡിന്റെ മറുവശത്ത് ഡാഡ് !
"മകനെ, കറുപ്പും വെളുപ്പുമായി ചതുരംഗങ്ങളില് ബുദ്ധി കൊണ്ട് പൊരുതി രാജാവിനെ ഒറ്റപ്പെടുത്തി ജയം വെട്ടി പിടിക്കുന്ന കളിയാണിത് ..ജീവിതത്തില് എന്ന പോലെ ഇവിടെയും മുന്തൂക്കം വെളുപ്പില് കളിക്കുന്നവര്ക്കാണ് .."
ചെസ്സ് കളിയുടെയും ജീവിതത്തിന്റെയും ബാല പാഠങ്ങള് പഠിപ്പിക്കയായിരുന്നു ഡാഡ് ..
" ഡോണ, ഒരോ നീക്കങ്ങള് ഞാന് സ്വായത്തമാക്കുമ്പോള് എന്നെ വാരി പുണരുമായിരുന്നു ഡാഡ് .. ... വാക്കുകളും ഭാഷയും കൊണ്ടല്ല ഭ്രാന്തമായ സ്നേഹത്തോടെ രണ്ടു വര്ഷത്തോളം എന്നെ ചേര്ത്തു പിടിച്ചിരുന്നു ഡാഡ് ..
" ജെയിംസ് , നിങ്ങള്ക്ക് അവനോട് സ്നേഹമല്ല ഭ്രാന്താണ് "
പലപ്പോഴും മമ്മ ഡാഡിനോട് പറയാറുണ്ട്.
കളിപ്പാട്ടങ്ങളുടെ ഇടയില് ചാര നിറത്തിലുള്ള ഒരു ഫയല് ഡോണയുടെ ശ്രദ്ധയില് പെട്ടു. കത്തുകള് അടുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു ഫയല് ..
ആകാംക്ഷ ഭരിതരായി ഡോണയും
ഡേവിഡും ചാര നിറത്തിലുള്ള കടലാസ്സില് ചുവപ്പു നിറത്തില് ചാലിച്ചെഴുതിയ മമ്മയുടെ കൂട്ടക്ഷരങ്ങള് വായിക്കാന് തുടങ്ങി
'" പൊന്നു മകനെ ഡേവിഡ് ,
ഒരിക്കലെങ്കിലും നിന്നോട് പറയണം എന്നോര്ത്ത കാര്യങ്ങള് ഞാന് കുറിച്ചു വെയ്ക്കയാണ് ... ഇതൊന്നും നിന്നെ അറിയിക്കാതെ ഞാന് മരിച്ചു പോകുമോ എന്ന് ഇടയ്ക്കെങ്കിലും ഭയപ്പെടുന്നു ..
നിന്റെ ഡാഡിനെ നിന്നില് നിന്നും ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചതില് എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം.
നിനക്ക് അഞ്ച് വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ് നിന്റെ ഡാഡിന് ഇവിടെ നമ്മുടെ ഒപ്പം എത്തി ചേരാനായത് .
രണ്ടു വര്ഷത്തോളം നിന്നെ താലോലിച്ചും നിന്റെ കാര്യങ്ങള് നോക്കി നടത്തിയും അയാള് തള്ളി നീക്കി . പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ എനിക്ക് കോളെജ് ഡിഗ്രി പൂര്ത്തിയാക്കാനോ ഒരു നല്ല ജോലി കണ്ടു പിടിക്കാനോ കഴിഞ്ഞില്ല ..ജോലിക്കു പോവാന് ജെയിംസിനും സാധിച്ചില്ല.. ഒരു കോഫി ഷോപ്പിലെ വെയ്റ്റര്സിന്റെ ജോലി കൊണ്ട് നിന്റെ കാര്യങ്ങള് പോലും എനിക്ക് നോക്കി നടത്താന് സാധിക്കുമായിരിന്നില്ല.. ആ ദിവസങ്ങളിലാണ് ഞാന് റിച്ചാര്ഡിനെ പരിചയപ്പെട്ടത് , കോഫിഷോപ്പില് സ്ഥിരമായി വന്നിരുന്ന അയാളുടെ ഓഫീസില് ഒരു ജോലിക്ക് ക്ഷണം ലഭിച്ചത് ..
പതിയെ പതിയെ അയാള് എന്റെ സ്വകാര്യ ജീവതത്തിലേക്കും എന്നിലേക്കും ഒരു കാന്സര് പോലെ പടര്ന്നു പിടിച്ചു .. നിന്റെ ഡാഡും ഞാനുമായി അകന്നു ,ജെയിംസ് വീട് വീട്ടു പോയി .. എങ്ങനെയോ അയാള് ഒരു റെസ്റ്റൊറന്റില് ജോലി കണ്ടു പിടിച്ചു ..എല്ലാം മാസവും നിന്നെ രണ്ടാഴച്ച കൂടെ നിര്ത്താനുള്ള കോടതിവിധിയും സമ്പാദിച്ചു..
പക്ഷെ എല്ലാം തെറ്റിച്ചത് ആ ക്രിസ്തുമസ്സ് രാത്രിയായിരുന്നു ...
രാത്രി വൈകുവോളം ആ ജനാലക്കരുകില് നീ അച്ചനെ കാത്തിരുന്നു .. കഠിനമായ മഞ്ഞ് വീണ രാത്രിയില് ജോലി കഴിഞ്ഞ് നിരത്തിലൂടെ നിന്റെ സമ്മാനങ്ങളുമായി അയാള് നടന്നെത്തിയപ്പോള് ഏറെ വൈകിയിരുന്നു ... നീ ഉറങ്ങി പോയിരുന്നു ..
ഞാന് മയങ്ങിയിരുന്നു ...അയാള് ഏറെ നേരം വാതിലില് മുട്ടി വിളിച്ചിട്ടും റിച്ചാര്ഡ് വാതില് തുറന്നില്ല ..നിന്നെ കാണാതെ പോകാന് കൂട്ടാക്കാതെ നിന്നിരുന്ന അയാളെ ഒഴിവാക്കാന് റിച്ചാര്ഡാണ് പോലീസിനെ വിളിച്ചത് ... ആ കേസ്സില് പോലീസുമായി സംസാരിച്ചെതെല്ലാം റിച്ചാര്ഡായിരുന്നു... അങ്ങനെ നിന്റെ ഡാഡിന് എന്നേക്കുമായി ഈ രാജ്യം വിട്ടു പോകണ്ടി വന്നു . കോടതി അയാളെ ഡീപോര്ട്ട് ചെയ്തു .
അന്ന് അയാള് അവസാനമായി പറഞ്ഞത് ഡേവിഡ് നീ അയാളെ തേടി ചെല്ലുമെന്ന് തന്നെയാണ് ..
നമ്മുടെ പഴയ അഡ്രസ്സിലേക്ക് ഇന്ത്യയില് നിന്നും ജെയിംസിന്റെ കത്തുകള് വന്നിരുന്നു ... ഒന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലാവാത്ത ഭാഷയിലാണ് .. ആ കത്തുകള് ഇതിലുണ്ട് ..
അടുത്ത വെയ്റ്ററസിനെ കോഫി ഷോപ്പില് നിന്ന് ഓഫിസിലെത്തിക്കും വരെ മാത്രമാണ് റിച്ചാര്ഡുമായുള്ള എന്റെ ബന്ധം നില നിന്നത് ..
അയാള് തന്ന ജോലി ഞാന് ഉപേക്ഷിച്ചു ..
പിന്നെ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ആരും കടന്നു വന്നിട്ടില്ല .. വരാന് ഞാന് സമ്മതിച്ചിട്ടില്ല .
ബന്ധങ്ങളെ കുരുതി കൊടുത്ത് കടന്നു പോയ കാലം കരുതി വെച്ച കടലാസ്സ് തുണ്ടുകള് ഡേവിഡിന്റെ കൈയ്യിലിരുന്ന് വിറച്ചു ..
ആകാക്ഷ ഭരിതയായി അടുത്ത കത്തെടുത്തിരുന്നു ഡോണ ...
"ഡേവിഡ് ഇതാ നിന്റെ അചഛന്റെ കത്തുകള് .. ഇന്ത്യന് ഭാഷയിലാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത് .. മനസ്സിലാക്കാനാവില്ല .."
ജന്മബന്ധങ്ങളുടെ കടം വീട്ടാന് കാലം അനുവദിച്ചു തന്ന കടലാസ്സിലെ
കൂട്ടക്ഷരങ്ങള്ക്ക് കരങ്ങള് മുളക്കുന്നതും അവ തന്നെ വാല്സല്യത്തോടെ പുല്കുന്നതും അയാള് അറിഞ്ഞു ... കത്തുകളെ ഫോണില് ചിത്രങ്ങളാക്കി തന്റെ ഇന്ത്യന് സുഹൃത്ത് ഇഷക്ക് കൈമാറിയിരുന്നു ഡോണ ..
"ഇത് ഇന്ത്യന് ഭാഷയായ മലയാളത്തില് എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന കത്തുകളാണ് .
പോസ്റ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നത് കേരളത്തിലുള്ള ബത്തേരിയില് നിന്നും ... ഇഷയുടെ സുഹൃത്ത് മൊഴിമാറ്റം ചെയ്ത്
അത് ഇമെയില് ചെയ്യാമെന്നേറ്റിരിക്കുന്നു .."
"ഇനി ഈ രാത്രി മുന്പോട്ട് യാത്ര ചെയ്യാനാവില്ല സര് ..." നീലഗിരി കുന്നുകളില് നിന്നും ചുരുളുകളായി പറന്നിറങ്ങിയ കോടമഞ്ഞ് കാവല് നില്ക്കുന്ന ഗുണ്ടല്പെട്ട വനാതിര്ത്തിയിലെ ചെക്ക് പോസ്റ്റിലാണ് ഡാഡിനെ തേടിയുള്ള യാത്ര ഡേവിഡിനെ എത്തിച്ചത് .
"രാവിലെ ആറു മണിക്ക് ബസ്സുണ്ട് അല്ലെങ്കില് മൈസൂരിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയി രാവിലെ പോകാം " ടാക്സി െ്രെഡവര് ധൃതിപ്പെട്ടു ..
പിന്നോട്ടുള്ള യാത അയാള്ക്ക് ചിന്തിക്കാനാകുമായിരുന്നില്ല .. കടലുകള് താണ്ടിയെത്തി കോടമഞ്ഞില് അപ്രത്യക്ഷമായി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാടിന്റെ തീരത്ത് അയാള് പകലിനെ കാത്തിരുന്നു . മൊഴിമാറ്റം ചെയ്പ്പെട്ട അച്ചന്റെ സ്നേഹ നിര്ഭരമായ കത്തുകള് വീണ്ടും വായിച്ചും ഡോണയുടെ മെസ്സെജുകള്ക്ക് മറുപടി അയച്ചും അയാള് നേരം വെളുപ്പിച്ചു .
അതി രാവിലെ ആദ്യത്തെ ബസ്സില് തന്നെ അയാള് ബത്തേരി എത്തി .തനിക്ക് അജഞാതമായ ബത്തേരി നഗരത്തില് തന്റെ ഡാഡിനെ തിരഞ്ഞു തുടങ്ങി . ആദ്യമെത്തിയത് പോസറ്റോഫിസിലാണ്
" ഈ കത്ത് എഴുതിയ ജെയിംസിനെ നേരിട്ട് പരിചയമില്ല .വര്ഷങ്ങളോളം പഴക്കമുള്ള കത്തുകളാണ് ഇത് .. അന്ന് ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നവര് റിട്ടയര് ആവുകയോ ഇവിടെ നിന്നും ജോലി മാറി പോവുകയോ ചെയ്തിരിക്കുന്നു"
പോസ്റ്റു മാസറ്ററുടെ മനസ്സിലെ തുളുമ്പി നില്ക്കുന്ന പുത്രവാല്സല്യം കണ്ണുകളില് ആര്ദ്രമാവുന്നത് ഡേവിഡ് കണ്ടു ..
" പക്ഷെ ഈ കത്തില് സൂചിപ്പിച്ചുട്ടുള്ള ഡേവിഡ് ടോയ് സ്റ്റോര് ഇപ്പോഴും ഉണ്ട് .. നമ്മുക്ക് അവിടം വരെ പോയി നോക്കാം .."
ജീവിതത്തില് ആദ്യമായി കത്ത് എഴുതിയവരെ തേടി ആ പോസ്റ്റ് മാസ്റ്റര് നടന്നു തുടങ്ങി ..
ഒത്തിരി കളിപ്പാട്ടങ്ങള് തൂങ്ങി കിടക്കുന്ന ആ ടോയി സ്റ്റോറില് മുന് നിരയില് കുഞ്ഞ് കുഞ്ഞ് സാന്ത ക്ലോസുകളെ അടുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നത് ഡേവിഡ് കണ്ടു ..
" ഇത് ഡേവിഡ് ..." പോസ്റ്റു മാസ്റ്റര് കടക്കാരനോട് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി
" ഇയാള് അച്ചനെ തേടിയുള്ള യാത്രയിലാണ് .. കുറച്ചു കത്തുകള് കൈവശമുണ്ട് "
ആ കടക്കാരന്റെ മുഖം കോച്ചി വലിഞ്ഞ് ആശ്ചര്യത്തില് ഒരു മാത്ര അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന പോലെ തോന്നി ഡേവിഡിന് ..
" ഞാന് ജെയിംസ് സാറിന്റെ ജോലിക്കാരനാണ് ഒത്തിരി വര്ഷങ്ങളായി ഇവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നു ..
ഒരിക്കല് മോന് ഇവിടെ വരുമെന്ന് സാറ് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് "
ഒരു ഇടുങ്ങിയ വാതിലിലൂടെ കടക്കാരന് ഡേവിഡിനെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയി .. അരണ്ട വെളിച്ചത്തില് നിറം മങ്ങിയ ഭിത്തികള്ക്കിടയില് ഒരൂ കൂട്ടം കളി പാട്ടങ്ങളും പുസ്തകങ്ങളും എഴുതി വച്ചിരിക്കുന്ന കത്തുകളും അയാള് കണ്ടു .. വര്ണ്ണങ്ങള് മാഞ്ഞു തുങ്ങിയ പഴകിയ ഒരു സമ്മാന പൊതിയിലെ പൊടി നീക്കിയ ലേബലില് വ്യകതമല്ലാതെ പതിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന അക്ഷരങ്ങള് "മെറി ക്രിസ്തു മെസ്സ് ടു ഡേവിഡ് ജെയിംസ് ഫ്രം യുവര് ഡാഡ് ജെയിംസ് ഡേവിഡ് "
തീക്ഷണമായ വികാരക്ഷോഭത്താല് അയാളുടെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞു .
ആ സമ്മാന പൊതിക്കുള്ളില് വര്ഷങ്ങള് പഴക്കമുള്ള ലൈറ്റിനിങ്ങ് മക്വീന് കാറുകളും കുങ്ങഫു പാണ്ട പാവകളെയും ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ അയാള് ചേര്ത്തു പിടിച്ചു .
"രണ്ടു വര്ഷമായി ജെയിംസ് സാര് തണല് എന്ന സ്ഥാപനത്തിലാണ് താമസം."
"ഓര്മ്മകള് അവസാനിക്കുന്നതിന് മുന്പ് അയാള് നിന്റെ പേരാണ് എഴുതി നിറുത്തിയത്. മകനെ , ഒരു വെള്ള കടലാസ്സില് മുഴുവന് അയാള് നിന്റെ പേര് കോറിയിട്ടു ..
അതിനു ശേഷം അയാള് അക്ഷരങ്ങളും മറന്നു പോയി..
ശൂന്യമായ കടലാസിലേക്ക് നാളുകളോളം നോക്കിയിരുന്നു .."
തണ്ണല് എന്ന വൃദ്ധ സദനം നോക്കി നടത്തിയിരുന്ന രാജേട്ടന്റെ മുഖത്തെ സൗമ്യത വാക്കുകള്ക്കുമുണ്ടായിരുന്നു .
"രണ്ടു വര്ഷം മുന്പ് വഴിയിലൂടെ നടന്നു പോവുമ്പോള് എതിരെ വന്ന ബസിടിച്ച് മസതി്ക്ഷത്തിലേറ്റ ആഘാതത്തില് ജെയിംസിന്റെ ഓര്മ്മ നഷ്ട്ടപെട്ടു തുടങ്ങി ..അയാള്ക്ക് അങ്ങനെ കാര്യമായ ബന്ധുക്കള് ഒന്നുമില്ല .. ആശുപത്രിയില് നിന്നും ഞാനാണ് ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടു വന്നത് "
ചായ കൊണ്ടു വന്ന ചേച്ചിയൊടൊപ്പം മുറിയിലേക്ക് കടന്നു വന്ന മനുഷ്യനിലേക്ക് എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ തിരിഞ്ഞു .
ചേട്ടാ... " എന്ന് വിളിച്ചു രാജേട്ടന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നടുക്കുന്നത് തന്റെ തന്നെ പ്രതിഫലനമാണെന്ന് തോന്നി ഡേവിഡിന് .. അകത്തേക്ക് വന്ന മനുഷ്യന് എല്ലാവരെയും നോക്കി അര്ത്ഥശൂന്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. കൈയിലിരുന്ന ഒരു കുഞ്ഞ് സാന്താക്ലോസിനെ അയാള് ഉയര്ത്തി കാണിച്ചു . ആ മനുഷ്യനെ ആശ്ലേഷിച്ച ഡേവിഡ് , ജീവിതത്തില് ആദ്യമായി പരിചയപ്പെട്ടവരുടെ മുന്പിലിരുന്ന് അറിയാതെ തേങ്ങി പോയി ..
തന്നെ കെട്ടി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന അപരിചതന് അപഹരിക്കുമെന്ന ഭീതിയില് ജെയിംസ് തന്റെ സാന്റക്ലോസിനെ മുറുകെ പിടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു ..