മറവിയുടെ അഗ്നിക്കയങ്ങളില്
ഓരോ തന്മാത്രകളായ്
പതിക്കുമ്പോള്
കണ്ണിലൂറി
ഘനീഭവിച്ച
ജലകണങ്ങള്
സ്വയം
മറന്നൊഴുകുമ്പോള്
ആത്മാവിന്
സ്പന്ദനങ്ങള്
തിരിച്ചറിയാതെ
നിഷ്ക്കളങ്ക
ബാല്യത്തിലേക്കൊരു
തിരിച്ചുപോക്കസാധ്യമോ ?
നിറമുള്ള
ബാല്യത്തില്
ചിറകുള്ള
സ്വപ്നങ്ങളില്
പറന്നലയവേ
വെണ്മേഘത്തേരിലേറിയൊരാ
വെണ്പ്രാക്കളായ്
പറക്കവേ
ബാല്യ, കൗമാരങ്ങള്
തേനലയായ് പൊതിയവേ
നിഴലനക്കമായവ...
മായുന്നുവോ?
യൗവനം
കടന്നുപോകുമാ
പാതയോരത്തൊന്നും
കണ്ടില
നിഷ്കളങ്കതയുടെ നേര്!ക്കാഴ്ചകള്
എവിടേയും നിറഞ്ഞാടിയത്
ചില
പൊയ്മുഖങ്ങള് മാത്രമോ
?
വാര്ദ്ധക്യമെന്ന
തിരിതെളിയുമ്പോള്
പല്ലില്ലാത്ത
മോണകാട്ടി
പുഞ്ചിരി
തെളിച്ചമ്മയോ
മുത്തശ്ശിയോ,
നാമജപമന്ത്രവുമായ്
തെളിമയുള്ള
മുഖത്തോടെത്തുമ്പോള്
നിഷ്ക്കളങ്ക ബാല്യങ്ങള്
തിരിച്ചെത്തുന്നു
തിരിച്ചുപോക്കസാധ്യമായ്