ഈ മറുനാടൻ മുറ്റത്തേക്കിനി  

തിരികെ വരാനായ് താമസമെന്തേ?  

പള്ളിക്കൂടപ്പിള്ളേരാടും 

സിനിമാറ്റിക്കുകൾ കണ്ടുമടുത്തു 

തുരുമ്പുപിടിച്ചു നശിക്കും മുമ്പേ 

ചിലങ്കകൾ വീണ്ടും കാലിൽകെട്ടി

ചടുലപദത്തിൻ നൃത്തച്ചുവടുമായ്   

സർഗ്ഗാത്മതയുടെ നടനം തുടരൂ.

ഞാനും നിങ്ങളുടെ കവിത വായിച്ചു അഭിപ്രായം എഴുതിയതാണ് എന്ത്കൊണ്ടോ എഡിറ്റർ അതിട്ടില്ല. ഒന്നുകൂടി ശ്രമിക്കുകയാണ്. 

"എൻ ഗതി എന്തെ ഇങ്ങനെയായി 

എന്നറിവാനൊരു വഴിയും തേടി 

പിച്ചും പേയും ചൊല്ലി നടപ്പൂ 

ഒരു ഗതിയും പരഗതിയും കാണാതി ഞാൻ "

എന്ന ഭാഗം ജീവിത സാഹചാര്യങ്ങളുടെ തടവറയിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിയുടെ താറുമാറായ മാനാസ്സിക അവസ്ഥയെ കാണിക്കുന്നതാണ്. ഒരു കവിത എഴുത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം ഇത്തരം തടവറകളിൽ നിന്നും നിരാശ ബോധങ്ങളിൽ നിന്നും മോചിപ്പിച്ചു വായനക്കാർക്ക് ഉത്തേജനം നൽകി ഒരു ഗതി ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കുക എന്നതാണ ങ്കിൽ, അതിനെ നിഷേധാത്മകമല്ലാത്ത ഒരു ധ്വനിയിൽ അവസാനിപ്പികണമായിരുന്നു.  കവിതയുടെ താളം,  ഭാഷ, ചരിത്ര പശ്ചാത്തലം എല്ലാം നന്നായെങ്കിലും നായകൻ നിരാശബോധംകൊണ്ട്, ചിലർ, പാത്രം വിറ്റു കള്ളു കുടിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞതുപോലെ (ഇവിടെ പരൽ മീനാണെന്നു മാത്രം) കള്ളുകുടിച്ചു, ഇനി വരില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു സ്ഥലം വിടുകയാണ്. ഇത് നിഷേധാകത്മകമായ ഒരവസാനമാണ്.   

സുനിൽ 

കവികളുടെയും കലാകാരന്മാരുടെയും പരമമായ ലക്ഷ്യം നിരാശയുടെ പടുകുഴിയിൽ കിടക്കുന്നവരെ മോചിപ്പിച്ചു ജീവിതത്തിന്റെ  രസാത്മകതയിലേക്ക് നയിക്കുക എന്നതാണ് . അങ്ങനെയുള്ള കവികളെ കണ്ടുമുട്ടിയിട്ടുള്ള വായനക്കാർക്ക്, നിഷേധാത്മകമായ കവിതകളെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ ആവില്ല.  ആശാൻ എന്ന കവിയെ അദ്ദേഹത്തിൻറെ കവിതയിലൂടെ പരിചയപ്പെട്ടിട്ടുള്ളവർക്ക് ഇത് മനസ്സില്ലാക്കാൻ കഴിയും 

ഏകാന്തം സുഖമിങ്ങു, നിത്യമഴലാം 

         ത്താഴെ തമോ ഭൂമിയിൽ 

പോകാ സക്തി തമ:പ്രകാശശബള -

         ശ്രീയൊത്ത മദ്ധ്യോർവ്വിയിൽ 

ഛെകാത്മാ ചലഭോഗഭൂവിൽ നിമിഷ -

         ന്തോറും രസോന്മേഷിയാം, 

ശ്രീകാളും രസകാമധേനു രസയാ -

          മോർക്കിൽ കവിക്കെന്നുമേ ( പ്രരോദനം -ആശാൻ )

ജീവിതം രസാത്മകമാണെന്ന് ആശാൻ എന്നും വിശ്വസിച്ചിരുന്നു . നിരഞ്ജനത്വമായിരുന്നില്ല  ആശാൻ കൊതിച്ചിരുന്ന ജീവിത ശൈലിയെ ധന്യമാക്കിയിരുന്നത്‌, മറിച്ച് രസോന്മേഷമായിരുന്നു.  സ്വർഗ്ഗത്തിൽപോയി മറയുന്നതിനേക്കാൾ അഭികാമ്യമായി കണ്ടിരുന്നത്‌ വീണ്ടും വീണ്ടും ഭൂമിയിൽ വന്നവതിരിക്കാനുള്ള സാദ്ധ്യതയായിരുന്നു 

കവികൾക്ക് എന്തും എഴുതാം പക്ഷെ അത് മനുഷ്യ സംസ്കൃതിക്ക് എങ്ങനെ ഉപകരിക്കുന്നു എന്നുകൂടി ചിന്തിക്കേണ്ടതാണ്.  മരണവും രോഗവും അതിനെ തരണം ചെയ്യലും ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായി കാണാൻ കഴിയുമ്പോൾ നിരാശയ്ക്ക് വഴിയില്ല.