കുഞ്ഞുമനസ്സില് നൈര്മ്മല്യം പോല്-
മഞ്ഞിന് മലര്മേള;
കണ്ണും കരളും കോള്മയിര്കൊള്ളും-
വിണ്ണിന് ധവളാഭ;
ഋതുദേവതതന് വരപ്രസാദം,
കുളിരിന് നൈവേദ്യം,
ഹേമന്തത്തിന് കേളികളാടി,
മാടിവിളിക്കുകയോ?
അംബര വീഥിയിലങ്ങിങ്ങായി-
അഴകിന് പൂങ്കുലകള്,
വെണ്മുകിലുകളായ് പായുന്നെങ്ങോ,
അരയന്നങ്ങള് പോല്;
താഴെ പ്രകൃതിയലങ്കരിക്കാന്,
മഴയായ് തൂവെണ്മ;
എന്തതിശയമീശീതളധാര!
വസുന്ധരേ, നിന്നില്,
ഇലകള് കൊഴിഞ്ഞു വിറങ്ങളിച്ച-
മരങ്ങളെമ്പാടും;
വെളുത്ത മുത്തുമാലകള് ചാര്ത്തി,
തിളക്കമുള്ളവരായ്;
സൂര്യകരങ്ങള് ചായം പൂശി-
ചാരുത പകരുമ്പോള്,
മഴവില്ലുകളായ് മായികജാലം,
മനം മയക്കുകയോ?
വീടുകളൊക്കെ വെണ്ണക്കല്ലുകള്-
കെട്ടിയുയര്ത്തിയ പോല്,
നിരനിരയായി നീളെ നീളെ....
വീഥിക്കിരുവശവും;
നീഹാരപ്പട്ടാട നിവര്ത്തി,
ദിക്കുകളൊന്നാക്കി,
നോക്കെത്താത്ത ദൂരത്തോളം,
ഒറ്റനിറം മാത്രം.
സര്വചരാചരവേദികയാമീ-
ഭൂതലമൊട്ടാകെ,
വര്ണ്ണപ്പൊലിമയിലെത്രയെത്ര-
അപൂര്വചിത്രങ്ങള്,
കാലം തൂലികയാക്കി വരച്ച്-
മായിക്കുന്നവനേ,
അരൂപിയായ കലാകാരാ, ഞാന്
കരങ്ങള് കൂപ്പുന്നു.