മഴത്തുള്ളിക്കനിവായ്... ( കവിത : രേണു ശ്രീവത്സൻ )

മഴ ചിലപ്പോൾ കടംകഥയാണ്

തോന്നിയിട്ടില്ലേ?

കാഴ്ചയിലേയ്ക്ക്‌ ഇറങ്ങിവരുന്ന

ഓരോ മഴത്തുള്ളിയിലും

വാക്കുകൾക്കു പിടിതരാത്ത എന്തോ ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടെന്ന്?

മഴത്താളവിരലുകൾ

ഗതകാലരഥ്യയുടെ വാതായനങ്ങൾ

മുട്ടിത്തുറക്കുന്നതും

പിന്നെയാ വീഥികളിൽ

പകൽസ്വപ്നത്തേരേറി

യാത്ര പോകുന്നതും

മഴ, മനസ്സാവുമ്പോഴാണ്...

നിനയാത്തനേരത്തൊരുവേള-

കാറ്റായ് ചീറിയടുത്തതും

തകർത്തെറിഞ്ഞതും

മിന്നലിൻ അഗ്നി-

തൂവിയട്ടഹസിച്ചതും

സഹനം സമരമായപ്പോഴാണ്..

ഒടുവിൽ,

ഇരുണ്ടു വിങ്ങുന്ന ചാറ്റലായ് പൊഴിഞ്ഞ്

പൊറുക്കില്ലേയെന്നു വിതുമ്പി

വെയിലിനൊപ്പം

തെളിനീർ തൂകിച്ചിരിച്ച്

മഴ, പ്രിയതോഴിയായതും

അറിഞ്ഞതാണ്..

നോക്കി നോക്കിയിരിക്കേ,

ധ്യാനത്തിലെന്നപോലെ

മനസ്സ്‌ പതിയെ സ്വസ്ഥമായത്;

മന്ത്രതാളത്തിൽ ഇറ്റുവീഴുന്ന തുള്ളികൾ

താരാട്ടായ് മാറിയത്

മഴ, അമ്മയായപ്പോഴാണ്..

മഴത്തുള്ളിക്കനിവായ്-

പ്പൊഴിഞ്ഞാണ്

സ്നേഹം മഴവിൽമാല തന്നതും,

കനവായ് നിറഞ്ഞതും,

സാന്ത്വനമേകിയതും,

സാഫല്യമായറിഞ്ഞതും..