ന്യൂയോര്‍ക്കിലെ ഒരു ഡോക്ടറെ സ്ഥിരമായി വായിക്കാറുണ്ട്. ഒരു മഹാമാരിക്ക് മുന്നില്‍ നിസഹായനായി, പലപ്പോഴും നിരായുധനായി നില്‍ക്കേണ്ടിവരുന്ന സന്ദര്‍ഭങ്ങളെ കുറിച്ചു ഒരു ദിനസരി പോലെ അദ്ദേഹം എഴുതാറുണ്ട്.

ഐസിയുവില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ തന്നെ കണ്ടതും ശ്വാസമെടുക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുന്ന പ്രായമേറിയ ഒരു മനുഷ്യന്‍ ഓക്‌സിജന്‍ മാസ്‌ക് മാറ്റി ഡോകട്ര്‍ക്ക് സുഖമല്ലേ എന്നുചോദിച്ചതും, ഇറങ്ങാന്‍ നേരം വീണ്ടും മാസ്‌ക് മാറ്റി, ഡോക്ടര്‍ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും എന്നും വിളിക്കാറുണ്ടോ, അവര്‍ ടെന്‍ഷനില്‍ ആയിരിക്കുമെന്നും ഡോക്ടര്‍ ഉറപ്പായും എന്നും വിളിക്കണമെന്നും പറഞ്ഞേല്‍പ്പിച്ചതിനെ കുറിച്ചും അദ്ദേഹം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

ഇന്ന് അദ്ദേഹം എഴുതുന്നു:

'കഴിഞ്ഞ ഒരാഴ്ചയായി എന്റെ പേഷ്യന്റ്സില്‍ ഒരാളെങ്കിലും മരിക്കുന്നു. എനിക്ക് കൂടുതലൊന്നും ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്നില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ നിസഹായനാവുന്നു.

വളരെ മോശമായ അവസ്ഥയില്‍ പ്രായമായ ഒരു പേഷ്യന്റ് വന്നു. എനിക്ക് കൂടുതല്‍ ഒന്നും ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. കാര്യങ്ങള്‍ വിശദീകരിക്കാനായി ഞാന്‍ അയാളുടെ മകളെ വിളിച്ചു. അവരും ഒരു ഡോക്ടറാണ്. അവര്‍ കരച്ചില്‍ അടക്കാന്‍ പാടുപെടുന്നത് എനിക്ക് കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു, വയ്ക്കാന്‍ നേരം അവര്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞു.

'ഡോക്ടര്‍, താങ്കള്‍ക്ക് ഐസിയുവിലേക്ക് ഒന്നുകൂടെ പോകാമോ, എന്നിട്ട് അച്ഛന്റെ ചെവിയില്‍ ഇങ്ങനെ പറയാമോ, ഞാന്‍ സ്‌നേഹിച്ചിരുന്നു എന്ന്. ഒരുപക്ഷേ ഏറ്റവും അവസാനമായി കേള്‍ക്കാന്‍ പോകുന്നത് അതായിരിക്കും'

ഞാന്‍ അത് ചെയ്യാമെന്ന് അവര്‍ക്ക് വാക്കുകൊടുത്തു. സ്‌നേഹിക്കുന്നവരുടെ ഇടയില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ മാത്രമേ ഉള്ളൂ, ഞങ്ങള്‍ക്ക് അത് ചെയ്‌തേ മതിയാവൂ. ഞാനത് ചെയ്തു. എന്നാല്‍ എനിക്ക് ഒരുകാര്യം കൂടി പറയാനുണ്ട്.

നിങ്ങള്‍ ആരെയെങ്കിലും സ്‌നേഹിക്കുന്നുണ്ടാവാം, ആരോടെങ്കിലും നിങ്ങള്‍ക്ക് ക്ഷമാപണങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവാം, ഒരാളോടെങ്കിലും ഒരു നന്ദി പറയാന്‍ നിങ്ങള്‍ വിട്ടുപോയിട്ടുണ്ടാവാം, വിളിക്കണമെന്നു എന്നും കരുതുകയും ഇതുവരെ വിളിക്കാതെ പോവുകയും ചെയ്ത ഒരു സുഹൃത്തെങ്കിലും നിങ്ങള്‍ക്ക് ഉണ്ടാകാം, തിരക്കില്‍ അറിയാതെയെങ്കിലും അരികിലേക്കു നീക്കിനിര്‍ത്തിയ ആരെങ്കിലും എവിടെയെങ്കിലും ഉണ്ടാവാം, നിങ്ങളെയും കാത്ത് അവര്‍ തനിച്ചു നില്‍ക്കുന്നുണ്ടാവാം.

അവരെ ഓര്‍ക്കുക, എല്ലാ സോഷ്യല്‍ ഡിസ്റ്റന്‍സിങ്ങിനെയും മുറിച്ചുകടന്നു നിങ്ങള്‍ അവര്‍ക്ക് ശബ്ദം കൊണ്ട് സ്‌നേഹമാവുക, മാപ്പാവുക, നന്ദിയാവുക, കരുതലാവുക, കണ്ടുമുട്ടലാവുക.'