നിര്ഭയക്കു നീതി കിട്ടണമെങ്കില് രാജ്യത്തു ഒരു പീഡനകേസുപോലും പുതുതായി റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്യാതിരിക്കണം. പക്ഷെ കണക്കുകള് അങ്ങനെയല്ല നമ്മോടുപറയുന്നത്. രാജ്യത്തിന്റെ പ്രധാനമന്ത്രി പോലും നിര്ഭയക്കു നീതി കിട്ടിയെന്നു പറഞ്ഞാശ്വസിക്കുന്നു.
പാട്ടുപാടിയും മധുരപലഹാരങ്ങള് വിതരണം ചെയ്തു ഡല്ഹിയില് ജനങ്ങള് വിധിയെ ആഘോഷിക്കുന്നു. നിര്ഭയുടെ അമ്മയുടെ വാക്കുകള് ഒരു അമ്മയുടെ വേദനയുടെ പശ്ചാത്തലത്തില് ഒരുപക്ഷെ ന്യായീകരിക്കാം. പക്ഷെ ഒരു സംസ്കൃത സമൂഹത്തിനു ചേര്ന്നതാണ് ഈ വിധിയെന്നു ഞാന് കരുതുന്നില്ല. മറിച്ചൊരു അഭിപ്രായം ഉള്ളവര് ഉണ്ടാകുമെന്നറിയാം.
ഇത്തരം വിധികള് സമൂഹത്തില് ആരോഗ്യകരമായ മാറ്റങ്ങള് കൊണ്ടുവരും എന്നു ഞാന് കരുതുന്നില്ല. മോശം സ്ത്രീ സുരക്ഷയില് ഇന്ത്യ ലോകത്തു നാലാം സ്ഥാനത്താണ്. 2011 ല് മാത്രം 26000 പീഡന കേസുകളാണ് രാജ്യത്തു റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്തത്. അതിലും എത്രയോ ഇരട്ടിയാണ് റിപ്പോര്ട്ട് ചെയ്യപ്പെടാത്ത കേസുകള്.
കഴിഞ്ഞുപോയ എട്ടു വര്ഷങ്ങളില് ആ സംഖ്യയും ആനുപാതികമായി ഉയര്ന്നിട്ടുണ്ടാകുമല്ലോ? കഴിഞ്ഞ ദിവസം പോലും കാസര്കോട്ടു സ്കൂള് കുട്ടിയെ ശുചിമുറിയില് ഒരു അദ്ധ്യാപകന് പീഡിപ്പിച്ചു എന്ന വാര്ത്ത നാം കേട്ടതേയുള്ളൂ. നാം ഭാരതീയര് എല്ലാറ്റിനെയും വികാരപരമായിട്ടാണ് നോക്കി കാണുന്നത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണല്ലോ മതത്തിനും അതിലെ ആചാരങ്ങള്ക്കുമായി കൊല്ലാനും ചാകാനും പോലും നാം തയ്യാറാകുന്നത്.
സൗദി അറേബ്യപോലെയുള്ള രാജ്യങ്ങള് ഈ വിഷയങ്ങളില് കൈക്കൊള്ളുന്ന പ്രാകൃത നിയമങ്ങള് സാംസ്കാരിക ഔന്നത്യം അവകാശപ്പെടുന്ന നമുക്ക് ഭൂഷണമല്ല. ബോധവല്ക്കരണത്തിന്റെയും അതിലൂടെ സാമൂഹിക സഭ്യതയുടെയും അഭാവം ഇത്തരം വിഷയങ്ങളെ പര്വ്വതീകരിക്കുന്നു.
ആണ്കുട്ടികളും പെണ്കുട്ടികളും തമ്മില് അടുത്തു ഇടപഴകാന് യാഥാസ്ഥിതികമായ നമ്മുടെ പഴഞ്ചന് ചിന്തകള് ഇപ്പോഴും അനുവദിക്കാറില്ല. സെക്സിനെ ഇന്ത്യയില് ഇപ്പോഴും ഒരു പാപമായി മതങ്ങള് ചിത്രീകരിക്കുന്നു. അജന്തയും എല്ലോറയും ഒക്കെ കാലങ്ങളായി നമ്മോടു പറയാതെ പറയുന്ന ഒരു ലൈംഗീക സംസ്കാരമുണ്ട്.
വാത്സ്യായന മഹര്ഷി രചിച്ച കാമസൂത്രം പലരും കരുതുന്നതുപോലെ സെക്സിനെ പ്രൊമോട്ട് ചെയ്യുന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥമല്ല മറിച്ചു സെക്സിന്റെ വിവിധങ്ങളായ തലങ്ങളെ അത് പ്രതിപാദിക്കുന്നു. അതില് പറയുന്ന 7 അധികരണങ്ങള് ശ്രദ്ധയോടെ വായിച്ചാല് വളര്ന്നുവരുന്ന തലമുറക്കു സെക്സിനെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണകളില് സാരമായ മാറ്റം സംഭവിക്കാം.
ബയോളജി ക്ലാസ്സിലെ ശാരീരികാവയവങ്ങളും അതിന്റെ ഘടനയും എന്ന പാഠം പോലും പഠിപ്പിക്കുവാന് നമ്മുടെ അദ്ധ്യാപകര് തയ്യാറാവുന്നില്ല. പിന്നെയല്ലേ അവര് കാമസൂത്രം പഠിപ്പിക്കുക. അങ്ങനെയൊരു സമൂഹത്തില് ഇത്തരം പീഡനങ്ങളുടെ തുടര്ക്കഥകള് നാം കേട്ടുകൊണ്ടേയിരിക്കും.
കൊറോണവന്നു നിരപരാധികളായ ആയിരങ്ങള് മരിക്കുമ്പോള് ഈ നാലുജീവനുകള് നമ്മുടെ ഇരുണ്ട സംസ്കാരത്തിന്റെ പ്രതീകങ്ങളായി നമ്മെ നോക്കി പല്ലിളിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. തൂക്കുമരണം ഒരു സംസ്കൃത സമൂഹത്തിനു ഭൂഷണമല്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ നിര്ഭയക്കു നീതി കിട്ടിയെന്നു വിശ്വസിക്കാനും എനിക്കാവില്ല.
കഴിഞ്ഞ 27 വര്ഷമായി സിസ്റ്റര് അഭയുടെ ഘാതകര് നിയമങ്ങളെ ആള്ബലം കൊണ്ടും പണത്തിന്റെ സ്വാധീനം കൊണ്ടും കീശയിലാക്കി നമ്മുടെ മുന്നില് അവാര്ഡുകള്വരെ വാങ്ങി ഞെളിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള് നാം നമ്മോടുതന്നെ വല്ല മറുഭാഷയും പറഞ്ഞു സ്വയം ആശ്വസിക്കുകയെ നിര്വാഹമുള്ളൂ