ഇത് സാഹിത്യത്തോടുള്ള പ്രതികരണമോ, അതോ പെണ്എഴുത്തുകാരോടുള്ള പ്രതികരണമോ?
'എഴുത്തുകാരി സുന്ദരിയെങ്കില് പുസ്തകം ശ്രദ്ധനേടും' ഏതു സാഹചര്യത്തിലാണ് പ്രശസ്ത സാഹിത്യകാരന് ശ്രി മുകുന്ദന് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞതെന്നനുസരിച്ച് ഈ പ്രസ്താവനയെ വിലയിരുത്തേണ്ടതുണ്ട്.
എഴുത്തുകാരുടെ സൗന്ദര്യം നോക്കി പുസ്തകങ്ങള് വാങ്ങി വായിയ്ക്കുന്ന ഒരു സാഹിത്യ ആസ്വാദനം എന്ന നിലവാരത്തില് എത്തി നില്ക്കുന്ന സാഹിത്യലോകത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്. കൗമാര മനസ്സുകളില് കുളിര് കോരിയിടുന്ന പുറംചട്ടയോടുകൂടിയുള്ള കൊച്ചുപുസ്തകങ്ങള് വിപണിയില് ലഭ്യമാണ്. ഇത് പുസ്തക കച്ചവടമാണ്, കച്ചവട തന്ത്രമാണ്. ഇതിനെ സാഹിത്യലോകവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തേണ്ടതുണ്ടോ എന്ന് തോന്നുന്നില്ല.. ഒരു എഴുത്തുകാരി അവരുടെ പുസ്തകം പ്രിന്റ് ചെയ്തു പ്രകാശനം ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കില് അത് സമര്പ്പിയ്ക്കാന് അവര് ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നത് രചനകള് ആസ്വദിയ്ക്കാന് കഴിവുള്ളവര്ക്കായിരിയ്ക്കുമല്ലോ! അല്ലാതെ എഴുത്തുകാരി തന്റെ രൂപഭംഗി പുസ്തകത്തിലൂടെ പ്രദര്ശിപ്പിച്ച് വായനക്കാരെ ആകര്ഷിയ്ക്കുന്ന തലത്തില് വനിതാ എഴുത്തുകാര് അധഃപതിച്ചിട്ടുണ്ടോ?
സൗന്ദര്യവും അത് ആസ്വദിയ്ക്കാനുള്ള കഴിവും മനുഷ്യന്റെ ഒരു അനുഗ്രഹമാണ്. എന്നാല് ഇത് പല സന്ദര്ഭങ്ങളിലും വിഷയമാകാറുണ്ട് എന്നത് നഗ്നമായ സത്യം തന്നെ. സൗന്ദര്യവും വൈരൂപ്യവും എന്നുള്ള തരംതിരിവില് പലരിലെയും അന്തര്ലീനമായ കഴിവുകളും, സല്സ്വഭാവവും ആരും ശ്രദ്ധിയ്ക്കപ്പെടാതെ ആവരണം ചെയ്യപ്പെടാറുണ്ട്. ഇത് ഒരു കുഞ്ഞു ജനിച്ച് ബന്ധുക്കളില് നിന്നും, സ്കൂള് തലത്തില് അദ്ധ്യാപകരില്നിന്നും തുടങ്ങി ജീവിതത്തില് പല തുറകളിലും പ്രത്യക്ഷമാകുന്ന ഒരു അനുഭവമാണ്. എന്നാല് സാഹിത്യലോകത്ത് അത്തരത്തില് ഒരു പരിഗണന ഉണ്ടോ എന്ന് സംശയിയ്ക്കുന്നു. 'കൃതി ആരുടേതാണ്' എന്ന ചോദ്യത്തിന് സാഹിത്യത്തില് പ്രസക്തിയുണ്ട്. കാരണം പ്രശസ്തരായ എഴുത്തുകാരുടെ രചനകളില് ആസ്വാദകര് കൂടുതല് തല്പരരാണ്. അതുകൊണ്ട് പ്രശസ്തരായ എഴുത്തുകാരുടെ രചനകള് പ്രതീക്ഷിച്ച അത്രതന്നെ നിലവാരം പുലര്ത്തുന്നില്ല എങ്കില്പ്പോലും വിറ്റുപോകാറുണ്ട്. എന്നാല് സാക്ഷരകേരളവും, ബുദ്ധിമാന്മാരായ മലയാളിയും കൃതജ്ഞാതാവിന്റെ സൗന്ദര്യത്തെ വിലയിരുത്തി കൃതികളില് ആകര്ഷിതരാകുന്നു എന്ന ആശയത്തോട് പൊരുത്തപ്പെടാന് കഴിയുന്നില്ല. സൗന്ദര്യം എന്ന ഘടകം ദൃശ്യ മാധ്യമങ്ങളില് ആണെങ്കില് തീര്ച്ചയായും ഇത് വളരെയേറെ പ്രാധാന്യമര്ഹിയ്ക്കുന്നു.
എന്തായിരുന്നാലും സാഹിത്യത്തിന്റെ സൗകുമാര്യത്തെ സ്ത്രീ സൗന്ദര്യത്തിലൂടെ ഒരു പ്രശസ്ത സാഹിത്യകാരന് വിലയിരുത്തുന്നുവെങ്കില് അത് സാഹിത്യത്തിനുള്ള അപമാനം എന്ന് വേണമെങ്കില് പറയാം. അതോടൊപ്പം തന്നെ ഈ പ്രസ്താവന എഴുത്തുകാരായ സ്ത്രീകളുടെ സാഹിത്യ അഭിരുചിയുടെ നിലവാരത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതായും വിശദീകരിയ്ക്കാം.
സൗന്ദര്യവും, രൂപഭംഗിയും പല സന്ദര്്ഭങ്ങളിലും ആനുഗ്രഹമായും, അനുകൂലമായി മാറുന്നതും, സൗന്ദര്യമില്ലായ്മ തന്നിലുള്ള കഴിവുകള്ക്ക് ഒരു ശാപമായി മാറുന്നതും സ്ത്രീയുടെ മാത്രം അനുഭവമാണോ? ആണെങ്കില് അതില് പുരുഷന്മാര്ക്കുള്ള പങ്കെന്തായിരിയ്ക്കും?
സൗന്ദര്യത്തെ ആസ്വദിയ്ക്കുകയും ആരാധിയ്ക്കുകയും ചെയ്യാനുള്ള ഒരു മനസ്സ് എല്ലാവരിലും, പ്രത്യേകിച്ചും കലാകാരിലുണ്ട്. ആ സൗന്ദര്യം ഒരു പക്ഷെ പ്രകൃതി സൗന്ദര്യമാകാം, മനുഷ്യന്റെ രൂപ സൗന്ദര്യമാകാം, സ്വഭാവ സൗന്ദര്യമാകാം. ഓരോ ചരാചരങ്ങളിലും ഉള്ള സൗന്ദര്യം ആസ്വദിയ്ക്കാനുള്ള കഴിവും ഒരു കല തന്നെ. നൈസര്ഗ്ഗികമായ എല്ലാ സൗന്ദര്യങ്ങളില് നിന്നും സ്ത്രീ സൗന്ദര്യത്തെ മാത്രം പല സന്ദര്ഭങ്ങളിലും എടുത്ത് പറയപ്പെടുന്നു എന്നത് മനുഷ്യനിലെ ദൗര്ബ്ബല്യമായി കണക്കാക്കാം.
പെണ്സൗന്ദര്യത്തെ പുരുഷന്മാര് ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നതുപോലെ തന്നെ പുരുഷന്റെ വ്യക്തിത്വവും രൂപവും സ്ത്രീയും ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നു. ഇത് പ്രകൃതിയുടെ നിയമമാകാം. അങ്ങിനെയാണെങ്കില് സൗന്ദര്യമുള്ള സ്ത്രീ എഴുത്തുകാരുടെ പുസ്തകങ്ങള് ശ്രദ്ധേയമാകുമ്പോള്, ആരോഗ്യവും, തനതായ വ്യക്തിത്വവും ഉള്ള പുരുഷന്മാരുടെ പുസ്തകങ്ങള് സ്ത്രീകളാലും ശ്രദ്ധിയ്ക്കപ്പെട്ടുകൂടെ! അതിനാല് എഴുത്തുകാരിയുടെ സൗന്ദര്യവും വായനക്കാരുടെ ശ്രദ്ധയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം തീര്ത്തും അപ്രസക്തം തന്നെ.
സാഹിത്യ ലോകത്തെ സൗന്ദര്യം പുരുഷനിലോ സ്ത്രീയിലോ നിക്ഷിപ്തമല്ല.
സാഹിത്യസ്നേഹികള് ആരാധിയ്ക്കുന്നതും ആസ്വദിയ്ക്കുന്നതും, വായനാസുഖവും സൗന്ദര്യവും ഉളവാക്കുന്ന ശക്തമായ സൃഷ്ടികള് തന്നെ. ഒരുപക്ഷെ ഈ അടുത്ത കാലത്തായി ഉരുത്തിരിഞ്ഞ പെണ്ണെഴുത്ത്, പെണ് എഴുത്തുകാര് എന്ന ആശയം തന്നെയാകാം ഇത്തരം ഒരു പ്രസ്താവനയില് എത്തിച്ചത് ചുരുക്കത്തില് ശ്രീ മുകുന്ദന്റെ പ്രസ്താവന തെറ്റോ, ശരിയോ എന്നത് സാഹചര്യത്തെ അനുബന്ധിച്ചാണെങ്കിലും, ഈ പ്രസ്താവന സാഹിത്യ ലോകത്തിന്റെ അധഃപതനം എന്ന് വേണമെങ്കില് നോക്കി കാണാം. മറ്റൊരു തരത്തില് വ്യാഖ്യാനിയ്ക്കുകയാണെങ്കില് സ്ത്രീകള് എല്ലാ തലത്തിലും തുല്യത അവകാശപ്പെടുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തില് പെണ് എഴുത്തുകാരെ വേര്പ്പെടുത്തി നിര്ത്തുന്ന ഒരു പ്രവണതയും ഇതില് ഉണ്ടെന്നു പറയാം
സാഹിത്യത്തിന്റെ വിലയിരുത്തല് ശക്തമായ തൂലികയില് തന്നെയാണെന്ന് നമുക്കെല്ലാവര്ക്കും വിശ്വസിയ്ക്കാം. അതിനപ്പുറം മറ്റൊരു തലത്തില് സാഹിത്യത്തെ ഉറ്റുനോക്കാന് കഴിയുന്നുവെങ്കില് അത് ഇന്ന് നിലനില്ക്കുന്ന കച്ചവട മനോഭാവം തന്നെയാണ്. സാഹിത്യത്തിന്റെ സൗകുമാര്യം നിലനിര്ത്തി കച്ചവട മനോഭാവത്തെ അകറ്റിനിര്ത്തി സാഹിത്യത്തെ മൂല്യച്ച്യുതിയില് നിന്നും രക്ഷിയ്ക്കാന് സാഹിത്യകാരന്മാരും സാഹിത്യ ആസ്വാദകരുമല്ലേ കടപ്പെട്ടിരിയ്ക്കുന്നത്?