മഴപെയ്തു തോര്ന്ന മനസ്സുമായെന്നുടെ
പൊന്നങ്കണത്തില് തളിര്ത്ത
തുളസിപോല്
നില്ക്കെ മല്ചിന്താദളങ്ങളെന് യൗവ്വന
വല്ലിയില്നിന്നു
ചിരിയുതിര്ത്തീടിനാല്
പതിയെഞാനോരോ മലരിതള് മാറ്റിയെന്
പ്രിയതോഴിതന്
ചാരുചിത്രം നുണയവേ,
കനകാംബരത്തിന്നഴകേറ്റിടുന്നതാം
പൊന്പ്രഭാതംകണക്കിന്നാ
വദനമെന്
ഹൃത്തിലൊന്നാകെയേറ്റീടുന്നതുല്യമാം
സപ്താനുരാഗ നിശകള്തന്
നിസ്വനം
മണ്ചെരാതേറെത്തെളിഞ്ഞുനില്ക്കുന്നതാം
നാലമ്പലംചുറ്റിയണയുന്നു
തൂമണം.
* * * * *
പുഴകളായ് മാറുന്നതറിയാതെ പിന്നെയും
തഴുകാന്
ശ്രമിക്കാതകലുന്ന കാലമേ,
വരികെയെന്നാദിവ്യ
കിരണമായാമോദ
മിഴികളോടരികെയെന്നറിയാതെയെന്മനം
പുലരിയോടോടോ വിചാരങ്ങള്
മൊഴിയവേ
തിരികെവന്നെന്നെ വിളിക്കുന്ന സ്മരണകള്
തിരകളാകുന്നതായറിയുന്നു;
വിരഹമെന്
നെഞ്ചിലായ് ചെറുമഴത്തുളളികള് വീഴ്!ത്തുന്നു
കരളുകള്ക്കുളളില്
കവനങ്ങളുയരിലും
കരകളിന്നേറേയകന്നുപോയീടുന്നു
തിരികെവന്നെന്നെയുണര്ത്തുന്ന
മധുരവും
പെരിയ കദനത്തിന്നിലത്തുളളിയാകുന്നു!!