മതമില്ല നിറമില്ല ജാതിതിരുവില്ല
ഒരുബഞ്ചിലൊന്നിച്ചിരുന്നു
പഠിച്ചു-
നാം
പള്ളിക്കൂടത്തിന്റെ തൊട്ടരികത്തുള്ള
പീടികത്തിണ്ണയില്
നിന്നോടി വന്നതും
പാതീ കടിച്ചൊരാ നാരങ്ങ മുട്ടായി
എന്കൈയില് തന്നു നീ-
ഓടിയകന്നതും
വഴിവക്കിനരികിലെ ചേമ്പിന്റെ-
താളിനെ കുടയാക്കി മാറ്റി
നീ
മഴ പെയ്ത നേരത്ത്
മലയാള പുസ്തകത്താളിന്റെ-
ഉള്ളിലായ്
മയില്പ്പീലിവച്ചെന്ന- പഴിചാരി ഒരുനാളില്
ആശാന്റെ ചൂരലെന്
കൈയില്- പതിഞ്ഞതും
അതുകണ്ടിരുന്ന നിന് നെഞ്ചിന്റെ-
വിങ്ങലോ
കേട്ടു ഞാന്
തേങ്ങലായ്
തോന്നി തലോടലായ്!
പതിനേഴിനന്നു നീ
സമ്മാനമേകുവാന്
കുലയായടര്ത്തിയാ തൊടിയിലെ-
കുടമുല്ല
ആ പൂങ്കുലയിലോ
പതിനേഴു- പൂവുകള്
അനുരാഗമറിയുമാ തൊടിയിലെ
ചെടിപോലും
നിന്നനു രാഗമറിയുമാ
തൊടിയിലെ -
ചെടിപോലും
തീവ്രപ്രണയത്തിന്
മസ്മര ശക്തിയില്
കാലം പൊഴിയുന്നതൊന്നുമറിഞ്ഞില്ല
ജാതിതന് പേരിനാല്
ചുറ്റുമതിലുകള്
തീര്ത്തതിന്നുള്ളിലായ്
പിന്നെന്റെ-
ജീവിതം
വടിവൊത്ത കൈയക്ഷരമുള്ള- കത്തിനായ്
മഴകാത്തിരിക്കുന്ന-
വേഴാമ്പലായിഞാന്
രാത്രിതന് ഏകാന്തയാമങ്ങളില്-
നിന്റെ
ചിത്രം
വരച്ചു ഞാനശ്രുകണങ്ങളാല്
ഒരുനാളില് തൊഴുതു മടങ്ങിവരും-
വഴി
തോണിക്കടവില് വച്ചൊരു നോക്കു-
കണ്ടു ഞാന്
സത്യമോ
മിഥ്യയോ എന്നറിയാതെ-
ഞാനൊരു മാത്ര
നിശ്ചലയായങ്ങു-
നിന്നു പോയ്
പിന്തിരിഞ്ഞൊന്നു ഞാന് നോക്കീ-
യോരാ കാഴ്ച
കണ്ടെന്റെ നെഞ്ചകം
വിങ്ങിക്കരഞ്ഞുപോയ്
വാരീയെടുത്തു തന്
നെഞ്ചോടുചേ-
ര്ക്കുന്നെന്
പാദം പതിഞ്ഞൊരാ പൂഴിമണ്ണ്
എന്റെ പാദം
പതിഞ്ഞൊരാ പൂഴിമണ്ണ്
ഇരവഞ്ഞിപ്പുഴയുടെ-
തീരത്തിരുന്നൊരാഎന്നുമെന് നൊമ്പരമോതിക്കരയവേ
സ്വാന്ത്വനമായൊരു കുഞ്ഞിളം-
തെന്നലോ
എന് മേനി മെല്ലെ തലോടിയകലുന്നു
എന്നിലെ നോവിനെ
മായിക്കുവാന്-
നിന്റെ
ദൂതുമായ് തെന്നലോ വന്നതു പോലവേ
നിന്നരികേനിന്നു
വന്നതു പോലവേ
എത്ര വസന്തങ്ങള് എന്നെ കടന്നുപോയ്
എന്നു വരുമെന്റെ
പൊന്വസന്തം
ഇനി എന്നു വരുമെന്റെ പൊന്വസന്തം
കാത്തുകാത്തങ്ങനെ-
നോക്കീയിരിക്കവേ
കേട്ടുദൂരെയൊരു നരി തന്റെ രോദനം
അരുതാത്തതെന്തോ -
വരാനുള്ള പോലൊരു
ഭയമെന്റെ മനതാരിനെ മഥിച്ചു
ഇരവഞ്ഞിപ്പുഴയന്നു
സംഹാരരു-
്ദ്രയായ്
അമ്മാനമാടിയാ തോണി തന്- കൈകളാല്
ചൂഴിയിലേയ്ക്കു നീ
ആഴ്ന്നാഴ്ന്നു-
പോകവേ
ധീരനാം പോരാളിയായ് മൃത്യു- പുല്കി
നീ
നഷ്ട ബോധത്തിന്റെ ഭാരവുമേന്തിയീ
പാഴ്മരം എന്തീനീ
ഭൂമിയ്ക്കു-
ഭാരമായ്
ഞാനുമെന് മൊയ്തീനും -
ദിവ്യമാ പ്രേമവും
കാലം മറയ്ക്കും പഴങ്കഥയായിടും
ത്വരയേറി മമ ജീവന്
ബലിയായി
നല്കുവാന്
മ്യത്യുവിന് തീരത്തിലൊന്നായി
മാറുവാന്
സര്വം സഹയാണു
മാതാവ് മന്നിതില്
ഉള്ളിലെ ഗദ്ഗദം പുഞ്ചിരിയാക്കിടും
ചേതനയറ്റ നിന് മേനിയെ
പുല്കവേ
കാട്ടുതീയായി പടര്ന്നു നിന്നുമ്മയോ
ആത്മരോഷത്തീന്റെ തീക്കനല്
ചൂടിലോ
ചാമ്പലായ് തീര്ക്കുമീ ഭൂമിയെത്തന്നെയും
കൈപിടിച്ചെന്നെ
ഉയര്ത്തിയാ ശക്തിയാല്
സ്ത്രീയെ
അബലയെന്നാരധിക്ഷേ
പിച്ചു
ക്ഷണമാത്രയില്ത്തന്നെ
മനമെന്റെ-
ദൃഡമായി
തോറ്റുപിന്മാറില്ല ഭീരുവാകില്ലിനി
ഈ നന്മതന് പൂമരം
വീണ്ടും -
തളിര്ക്കണം
എന്നിലൂടെയിനി
നീ പൂര്ണ്ണനാകണം
മര്ത്യനു മന്നിലെ ജീവിതം നശ്വരം
അനശ്വരമാക്കുമവന്
ചെയ്ത-
നന്മകള്
ദൂരെയനന്തമാം ചക്രവാളത്തിന്റെ-
തീരത്തിരുന്നു
നീഭൂമിയേ-
നോക്കവേ
നീ നട്ടപൂമരം
പൂത്തുലഞ്ഞീടുന്നതോ-
ര്ത്തു നിന്നാത്മാവ് മുക്തി-പ്രാപിച്ചിടും
ഈ
പ്രേമകാവ്യം അനശ്വരമാക്കി
യതിന് സാക്ഷിയായ് മന്നിലിന്നുമീ -
കാഞ്ചന