ഇനിയെങ്കിലും ഇന്ത്യയിലെ സ്ത്രീകള്‍ നിര്ഭയരാകണം. നിര്‍ഭയ എന്ന് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ജനങ്ങളുടെ മനസ്സില്‍ ഓടിവരുന്നത് പേടികൂടാത്തവരായി എന്നല്ല വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്‍പ് പുരുഷന്റെ ക്രൂരവിനോദത്തിനായി ദല്‍ഹിയില്‍ ബലികൊടുക്കപ്പെട്ട നിഷ്കളങ്കയായ പെണ്‍കുട്ടിയെ പറ്റിയാണ്.ഭൂരിഭാഗം ജനങ്ങളും ഇന്ന് കേള്‍ക്കാന്‍ ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നത് ആ പെണ്കുട്ടിയുടെ ജീവന്‍ നിഷ്പ്രയാസം എടുത്ത കുറ്റവാളികളുടെ വധശിക്ഷയെകുറിച്ചാകാം. എന്നാല്‍ വധശിക്ഷയുടെ വക്കത്തെത്തിയിട്ടും നീതിന്യായത്തിന്റെ കളിയൂഞ്ഞാലില്‍ ആടി ഈ കുറ്റവാളികള്‍ ആഹ്‌ളാദിയ്ക്കുന്നു എന്നുള്ളത് ഇന്ത്യയുടെ ഒരു ശാപമാണെന്നു വേണമെങ്കില്‍ പറയാം.

ആയിരം കുറ്റവാളികള്‍ രക്ഷപ്പെട്ടാലും ഒരു നിരപരാധിപോലും ശിക്ഷിയ്ക്കപ്പെടരുത് എന്നതാണ്ഇന്ത്യന്‍ നീതിന്യായവ്യവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാന തത്വം. കര്‍ണ്ണാടകയില്‍ ഡോക്ടറെ ബലാത്സംഗം ചെയ്ത ചുട്ടുകരിച്ച കുറ്റവാളികളെ നിയമത്തിനു വിട്ടുകൊടുക്കാതെ നിറയൊഴിച്ച് ഇല്ലാതാക്കിയപ്പോള്‍ ജനങ്ങള്‍ കര്‍ണ്ണാടക പോലീസിനെ സലൂട്ട് ചെയ്യുകയും,അനുമോദനം അറിയിയ്ക്കുകയുംചെയ്തു.   എന്നാല്‍കൊല്ലപ്പെട്ട കുറ്റവാളികള്‍ എന്നുപറയപ്പെടുന്നവരില്‍ ആരെങ്കിലും നിരപരാധികള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവോ എന്നതായിരുന്നു നീതിന്യായവ്യവസ്ഥയുടെ സംശയം.
ഒരു നിരപരാധിയെയും ശിക്ഷിയ്ക്കുന്നതിനോട് ജനതയും അനുകൂലിയ്ക്കുന്നില്ല. എന്നാല്‍ നിരപരാധിയെ കണ്ടുപിടിയ്ക്കാന്‍ നിയമവ്യവസ്ഥ എടുക്കുന്ന കാലതാമസം എന്നത് കുറ്റവാളികള്‍ക്ക് രക്ഷപ്പെടാന്‍മനപ്പൂര്‍വ്വംഒരുക്കുന്നകാലതാമസമാണോ എന്ന് ജനം സംശയിയ്ക്കുന്നതില്‍ തെറ്റ് പറയാനില്ല. കാരണം ഇത് തന്നെയാണ് ഇന്ത്യയില്‍ പല കേസുകളുടെയും അനന്തര ഫലം. കുറ്റവാളികളില്‍ നിരപരാധികളെ തെളിയിയ്ക്കുന്ന സമയത്തിന്റെ മറയില്‍ യഥാര്‍ത്ഥ കുറ്റവാളി മതത്തെയും, രാഷ്ട്രീയത്തെയും, വ്യക്തികളെയും സ്വാധീനിച്ച് നിയമ സാധുത ലഭിയ്ക്കത്തക്കവിധം പഴുതുകള്‍ ഉണ്ടാക്കി രക്ഷപ്പെടുന്നു. കേരളത്തിലെ വാളയാറില്‍ ഒമ്പതും പതിനൊന്നും വയസ്സായ പെണ്‍കുട്ടികളെ ലൈംഗിക ഉന്മാദത്തിനുപയോഗിച്ച് കൊലപ്പെടുത്തി കെട്ടിത്തൂക്കിയ കേസില്‍ സംശയിയ്ക്കപ്പെടുന്നവരെ നിയമനടപടികള്‍ക്ക് വിധേയരാക്കി.   അവസാനം പ്രതികളെ ശിക്ഷിയ്ക്കാന്‍ മതിയായ തെളിവുകളില്ലെന്നും, പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഉഭയ സമ്മതപ്രകാരം ലൈംഗിക ബന്ധത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടതാണെന്നുമുള്ള ചുരുങ്ങിയ വരികളില്‍ പരാതി മാഞ്ഞു പോയ സംഭവം മാധ്യമങ്ങളില്‍ വന്നതില്‍ നിന്നും ഇത്തരം രക്ഷപ്പെടലുകള്‍ സംഭവിയ്ക്കുന്നു എന്ന് തന്നെ വേണം വിശ്വസിയ്ക്കാന്‍. (അതിനെക്കുറിച്ച് ചോദ്യം ചെയ്യാന്‍ പോലും ന്യായാധിപന്‍ തുനിഞ്ഞില്ല എന്ന്വാര്‍ത്താമാധ്യമങ്ങളില്‍ കണ്ടിരുന്നത്തീര്‍ത്തുംഅപമാനകരം).

മറ്റുപ്രധാനപ്പെട്ട സംഭവങ്ങള്‍മറിച്ചുനോക്കുകയാണെങ്കില്‍ ജിഷ എന്ന പെണ്‍കുട്ടിയെ മൃഗീയമായി കൊലപ്പെടുത്തിയ അന്യ സംസ്ഥാനക്കാരനായ യുവാവിന് വധശിക്ഷ വിധിച്ചുവെങ്കിലും ഏതെങ്കിലും മതത്തിന്റെയോ പാര്‍ട്ടിയുടേയോ ഇടപെടലില്‍ ഇയാളും രക്ഷപ്പെടുമോ എന്ന സംശയം ജനങ്ങളില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നു. അതുപോലെ കേരളത്തെ ആകമാനം ഞെട്ടിപ്പിച്ച സൗമ്യകൊലക്കേസിലെ നിര്‍ധനനായ ഗോവിന്ദച്ചാമി കുറ്റനിര്‍വഹണത്തിന് ശേഷം സമര്‍ത്ഥനായ, ചിലവേറിയ വക്കീലിന്റെ സേവനം തേടിയതും, വധശിക്ഷ ഏറ്റുവാങ്ങാതെ ജയിലില്‍ സുഖവാസം ചെയ്യുന്നതും പിന്നിലുള്ള ശക്തി ജാതിയായാലും, മതമായാലും, രാഷ്ട്രീയമായാലും, മുതലാളിമാരായാലും    ഇത്തരത്തിലുള്ളവര്‍ തന്നെയാണ് സമൂഹ ദ്രോഹികള്‍ എന്ന് പറയണം. അത്തരത്തിലുള്ള സാമൂഹിക ദ്രോഹികള്‍ തന്നെയാണ് കുറ്റവാളികളെ ഊട്ടി വളര്‍ത്തുന്നത്

മതിയായ തെളിവുകളോടെ കുറ്റവാളികള്‍ എന്ന് സ്ഥിരീകരിയ്ക്കപ്പെട്ടവര്‍ക്കുള്ള ശിക്ഷ ഉടനെ നടപ്പിലാക്കാതെ അവര്‍ക്ക് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള നിയമങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കിയെടുത്ത് കുറ്റവിമുക്തമാക്കപ്പെടുന്ന പ്രവണത കുറ്റകൃത്യങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിയ്ക്കുന്നതാണ്.     ഇന്ത്യയിലെ നിയമപ്രകാരം ഒരാളെ വധിച്ചാല്‍ജീവപര്യന്തം തടവോ അല്ലെങ്കില്‍ വധശിക്ഷയോ ആണ് വിധിയ്ക്കപ്പെടുന്നത്. ജീവപര്യന്തം എന്നത് പതിമൂന്നു മുതല്‍ ഇരുപത് വര്ഷക്കാലമാണ്. ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ നല്ല നടപ്പ് തെളിയിച്ചാല്‍ അനുവദിച്ച      കാലഘട്ടത്തിനു മുമ്പുതന്നെ ജയില്‍ വിമോചിതരായി അവര്‍ക്ക് സ്വന്തം ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചു വരാം. ഇത്തരം പരിഗണന തന്നെയാകാം കുറ്റകൃത്യങ്ങളില്‍, പ്രത്യേകിച്ചും സ്ത്രീകള്‍ക്ക് നേരെയുള്ള പീഡനത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ ലജ്ജാവാഹമായി ഇന്ത്യയെ മുന്‍നിരയില്‍ എത്തിച്ചിരിയ്ക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ജനങ്ങള്‍ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നത് മൃഗീയമായ കുറ്റം ചെയ്തവര്‍ക്ക് അടിയന്തിരമായ ശിക്ഷ നല്‍കണംഎന്ന്തന്നെയാണ്. ശിക്ഷനടപടികളില്‍ നല്‍കപ്പെടുന്ന കാഠിന്യത്തിനുമാത്രമേകുറ്റംചെയ്യുന്നതില്‍നിന്നുംമനുഷ്യരെപിന്തിരിപ്പിയ്ക്കാനാകൂ

ശത്രുക്കളെ സ്‌നേഹിയ്ക്കുന്നതും, തെറ്റിന് മാപ്പുനല്‍കപ്പെടുന്നതും എല്ലാം മനുഷ്യത്വം തന്നെ. എന്നാല്‍ ഈ മനുഷ്യത്വത്തെ ചുഷണം ചെയ്ത് പൈശാചികമായ ഒരു തലമുറ വളര്‍ന്നുവരുന്ന സാഹചര്യത്തില്‍ കര്ശനമായ നിയമനടപടികള്‍ അനിവാര്യമാണ്. നീതിന്യായവ്യവസ്ഥകള്‍ തന്നെ കുറ്റവാളികള്‍ക്ക് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള മറകള്‍ സൃഷ്ടിയ്ക്കുകയാണെങ്കില്‍ ജനങ്ങള്‍ നിയമം കയ്യിലെടുക്കുകയും, രാജ്യം കുറ്റവാളികള്‍ക്ക് പറുദ്ദീസ ആകുകയും ചെയ്‌തേക്കാം

ഇന്ന് ഇന്ത്യയിലെ സ്ത്രീകള്‍ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പന്നരും, സ്വയം പര്യാപ്തത നേടിയവരുമാണ്.അവര്‍ സ്വതന്ത്രരാണ്. എന്നിരുന്നാലും പുരുഷന് അവരോടുള്ള നിലപാടിനോ, അവന്റെ മനോഭാവത്തിനോ മാറ്റം സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്നതാണ് ഇന്ത്യയില്‍ സ്ത്രീകള്‍ സഹിയ്ക്കുന്ന ലൈംഗിക പീഢന നിരക്ക് വര്ഷം തോറും വര്‍ദ്ധിച്ചുവരുന്നതില്‍നിന്നും മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. സംഘടിച്ചും, ശബ്ദമുയര്‍ത്തിയും സ്ത്രീ സമത്വവും , സ്ത്രീ മുന്‍ഗണനയും, വിദ്യാഭ്യാസവും എല്ലാം നേടിയെടുത്ത സ്ത്രീകള്‍തന്നെഅവരുടെസംരക്ഷണത്തിനുംമുന്‍തൂക്കംനല്‍കേണ്ടതാണ് . എന്നാല്‍ കര്‍ണ്ണാടകയിലെ ഡോക്ടറെ ചുട്ടുകൊലചെയ്ത കുറ്റവാളികളെ വെടിവെച്ച് കൊന്നപ്പോള്‍ എതിരായി പ്രതികരിച്ച സ്ത്രീകളുടെയും, നിര്‍ഭയ കൊലക്കേസിലെ പ്രതികള്‍ക്ക് വധശിക്ഷ വിധിച്ചപ്പോള്‍ മാപ്പു നല്‍കണം എന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ട ന്യായാധിപയുടെയും മനോവികാരങ്ങള്‍ എന്തായിരുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍പ്രയാസമാണ്.    ഒരു സ്ത്രീയുടെ ചാരിത്ര്യത്തെ അല്ലെങ്കില്‍ അവളുടെ ജീവന്‍തന്നെ നിഷ്കരണം പിച്ചിച്ചീന്തിയ പുരുഷനെ ഒരു സ്ത്രീ എന്തിനു സഹോദരനായി അച്ഛനായി, അല്ലെങ്കില്‍ മകനായി കാണാന്‍ ശ്രമിയ്ക്കുന്നു?

ഭാരതീയസംസ്കാരപ്രകാരംനിഷ്കര്‍ഷിയ്ക്കുന്നത് ഒരുസ്ത്രീ എപ്പോഴും കാത്തുസൂക്ഷിയ്‌ക്കേണ്ടത് അവളുടെചാരിത്ര്യമാണെന്നാണ്. സ്ത്രീയെ വെറുംഒരുലൈംഗികവസ്തുവായികണ്ട്, അവളിലെ ചാരിത്ര്യംപറിച്ചെടുത്ത്അട്ടഹസിയ്ക്കുന്നഒരുപുരുഷമേധാവിത്വത്തെ, മനുഷ്യത്വത്തിന്റെപേരിലോ, ദയവിന്റെ പേരിലോ സംരക്ഷിയ്ക്കാന്‍ ഒരു 'അമ്മഅല്ലെങ്കില്‍ ഒരുസ്ത്രീ എടുക്കുന്നമുന്‍ഗണനയിലും അഭികാമ്യംവളര്‍ന്നുവരുന്നഒരുമകനെ, സമൂഹത്തില്‍സ്ത്രീയ്ക്കുള്ളപ്രാധാന്യത്തെയും, അവള്‍ക്കുനല്‍കേണ്ടബഹുമാനത്തെയുംകുറിച്ച്പഠിപ്പിയ്ക്കുന്നതല്ലേ?

ഒരുജീവനുംമറ്റൊരുജീവനെടുക്കാന്‍അവകാശമില്ല. ഇതിനായിജനങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്നത് നീതിന്യായവ്യവസ്ഥതന്നെയാണ്. ബലാത്സംഗകേസില്‍പ്രതിയായഒരുപുരുഷന്‍ശിക്ഷ കളില്‍നിന്നുംമോചിതനാകുമ്പോള്‍സമൂഹത്തില്‍മാന്യനായിജീവിയ്ക്കുന്നു. പ്രകൃതിഅവനുനല്‍കിയദുര്‍ബ്ബലതഎന്നരീതിയില്‍സമൂഹംഎല്ലാംമറക്കും.എന്നാല്‍വളരെചെറുപ്രായത്തില്‍ചാരിത്ര്യം നഷ്ടപ്പെട്ടഒരുപെണ്‍കുട്ടിയ്ക്ക്അവളുടെ ജീവിതാവസാനംവരെ സമൂഹത്തിന്റെ വെറുപ്പുകളുംപരിഹാസങ്ങളും അപവാദങ്ങളുംമാറാപ്പായിചുമന്നുനടക്കേണ്ടിവരുന്നു. അത്മാത്രമല്ലഒരുപെണ്‍കുട്ടിസ്വപ്നംകാണുന്നഒരുനല്ലമകള്‍, ഭാര്യ 'അമ്മഎന്നീ എല്ലാഭാവങ്ങളും എന്നെന്നേയ്ക്കുമായിഅവള്‍ക്ക്ഉപേക്ഷിയ്ക്കപ്പെടേണ്ടിവരുന്നു. ഒരുസ്ത്രീയെ ലൈംഗികമായി പീഢിപ്പിയ്ക്കുക എന്നത്ഒരിയ്ക്കലും അറിയാതെ സംഭവിച്ചുപോകുന്നഒരുതെറ്റല്ല. സ്ത്രീയെവെറും കാമവെറിതീര്‍ക്കാനുള്ള ഒരുകളിക്കോപ്പായി കാണുന്നവനും, അവളിലെ മാതൃത്വംമനസ്സിലാക്കി ബഹുമാനിയ്ക്കാന്‍കഴിയാത്തവനുംമാത്രമേഇത്രയുംനീചമായപ്രവര്‍ത്തികള്‍ചെയ്യാന്‍കഴിയൂ. മാത്രമല്ല അവളെഉപയോഗിച്ച്ആനന്ദിച്ചശേഷംകത്തിച്ചുകളയുവാനും, കൊലചെയ്ത തെളിവ്‌നശിപ്പിയ്ക്കുവാനും ശ്രമിയ്ക്കുന്നഒരുപുരുഷന്‍ഒരിയ്ക്കലുംമാപ്പ്അര്‍ഹിയ്‌ക്കേണ്ടതില്ല. അവനു നല്‍കേണ്ടത് വധശിക്ഷതന്നെയാണ്. അത്തരം പ്രവൃത്തികള്‍ചെയ്യാന്‍ തുനിയുന്നവൃത്തികെട്ട സമൂഹത്തിന്റെമനസ്സില്‍ അവനു കിട്ടുന്ന ശിക്ഷ ഭീതിയുളവാക്കണം. എങ്കില്‍ മാത്രമേ ദിനംപ്രതിവര്‍ദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഈപ്രവര്‍ത്തികള്‍ നിര്‍മ്മാര്‍ജ്ജനംചെയ്യാന്‍കഴിയൂ. കുറ്റംചെയ്തവന്റെ മുഖം സമൂഹത്തിന്റെ മനസ്സില്‍നിന്നും മായുന്നതിനുമുമ്പ് കഠിനമായശിക്ഷയ്ക്ക് അവനെ വിധേയനാക്കുന്ന ഒരുനിയമ വ്യവസ്ഥിതി ഉണ്ടാകേണ്ടതുണ്ട്.

ഇന്ന് ഇന്ത്യയില്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചുവരുന്ന ലൈംഗിക പീഡനങ്ങള്‍ക്ക് വിരാമമിടാന്‍ കര്‍ശനമായ നടപടികള്‍ നടപ്പിലാക്കുന്നതിനോടൊപ്പം, ഇത്തരം ്രപവര്‍ത്തികളെ പിന്തിരിപ്പിയ്ക്കുന്നതിനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളുംഇന്നത്തെസ്ഥിതിവിശേഷത്തില്‍ ആലോചിയ്‌ക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഓരോസംഭവങ്ങളും വിലയിരുത്തിയാല്‍ ഇത്തരം ദാരുണമായസംഭവങ്ങള്‍ സംഭവിയ്ക്കുന്നതില്‍ ലഹരിമരുന്നുകള്‍ക്കും, മദ്യത്തിനും, ഒരുചെറിയ ശതമാനം സോഷ്യല്‍ മീഡിയകള്‍ക്കുംപങ്കുള്ളതായികാണാം. യുവാക്കളില്‍ ഇവയുടെഉപയോഗം നിയന്ത്രിയ്ക്കുന്നതിലൂടെ ഒരുചെറിയശതമാനം ഇത്തരംസംഭവങ്ങള്‍ഒഴിവാക്കാന്‍ കഴിയും.

പുരോഗമങ്ങളും, നവോത്ഥാനങ്ങളും സമൂഹത്തിന്റെഉന്നമനത്തിനു അത്യാവശ്യമാണ്. എന്നാല്‍ഇന്നത്തെ കാലഘട്ടത്തില്‍ ഭാരതസംസ്കാരത്തിന്റെ ചട്ടക്കൂടില്‍വളര്‍ന്നുവരുന്ന യുവാക്കളില്‍ പാശ്ചാത്യ സംസ്കാരത്തോടും, അവരുടെ ജീവിതരീതികളോടും, വേഷവിധാനത്തോടും പെട്ടെന്നുളവാകുന്നഅമിതമായഒരു ആസക്തിയും ഒരുപരിധിവരെ ഇത്തരംസംഭവങ്ങള്‍ഇന്ത്യയില്‍ വളര്‍ന്നുവരുന്നതിനുകാരണമാകുന്നതായി കാണാം.

ഭാരതമാതാവിന്റെ മടിത്തട്ടില്‍ ഓരോമക്കളുടെയും ജീവനും, മാന്യതയും പ്രാധാന്യമര്‍ഹിയ്ക്കുന്നതാണ്. ഓരോസ്ത്രീയുടെയും ചാരിത്രംവിലപ്പെട്ടതാണ്. ഒറ്റകെട്ടായിനിന്ന ്ഇവസംരക്ഷിയ്ക്കാന്‍ നമ്മള്‍ ഈ മക്കള്‍ ഓരോരുത്തരും കടപ്പെട്ടവരാണ് എന്ന് ഓരോപൗരനും ഓര്‍ത്തിരിയ്‌ക്കേണ്ടതാണ്.
ഭാരതത്തിലെ ഓരോസ്ത്രീകള്‍ക്കും,വളര്‍ന്നുവരുന്ന പെണ്‍കു രുന്നുകള്‍ക്കും അവരുടെജീവിതത്തിന്റെ വഴിയേനിര്‍ഭയം ഇനിയെങ്കിലും സഞ്ചരിയ്ക്കാനാകട്ടെ എന്ന് പ്രത്യാശിയ്ക്കാം.