എന്തോ  തെറ്റ്ധാരണകൊണ്ടും ഇഷ്ടക്കേടുകൊണ്ടും   ഞാൻ എന്തൊക്കൊയോ  സക്കറിയാ എന്ന എഴുത്തുകാരാനെക്കുറിച്ച് വിളിച്ചു പറയുന്നു എന്ന് വായനക്കാരനും നിഷ്പക്ഷനും പറയുന്നു.  സക്കറിയായെക്കുറിച്ച് പ്രത്യേക ഇഷ്ടം തോന്നാൻ തക്കവണ്ണം, ക്യാനഡായിലെ മലയാള സാഹിത്യകാരനെപ്പോലെ തോളത്തു കയ്യ് ഇട്ടും അമേരിക്കയിലെ ചില സാഹിത്യകാരന്മാരെപ്പോലെ മദ്യ ബന്ധങ്ങൾ ഒന്നും എനിക്കില്ല.  ഒരെഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിലും യാഥാസ്ഥിതിക വിശ്വസങ്ങളെ പൊളിച്ചു ഇളക്കി പുരോഹിത വർഗ്ഗത്തിന്റ്റ് ളോഹയും ആൾദൈവത്തിന്റെ (പേര് എഴുതാൻ ധൈര്യം ഇല്ലഞ്ഞിട്ടല്ല അതെഴുതിയാൽ ഒരു പക്ഷെ പത്രാതിപർ ഇടുമോ എന്നുള്ള സംശയംകൊണ്ടാണ് ) മുഖം മൂടി വലിച്ചുകീറാൻ ധൈര്യം കാണിച്ച വ്യക്തി എന്ന നിലക്കും എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തോട് മതിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.   വായനക്കാരൻ പറയുന്നതുപോലെ ഈ സാഹിത്യകാരനെക്കുരിച്ചുള്ള എന്റെ  തെറ്റ് ധാരണ തുടങ്ങിയത് അദ്ദേഹത്തിൻറെ , ആറുമുള വിമാന താവളം ആ നാടിന്റെ വികസനത്തിന് അത്യാവശ്യം ആണെന്നുള്ള മുറവിളിയോട് കൂടിയാണ്.  സുഗതകുമാരി എന്ന കവയിത്രിയുടെ കവിതകളെ അനുധാവനം ചെയ്യുന്നവർക്കറിയാം പ്രകൃതിയെ സംരക്ഷിക്കണം എന്നുള്ള അവരുടെ വാദം ഇന്നോ ഇന്നലെയോ തുടങ്ങിയ്തല്ലന്നു. അത് സക്കറിയായിക്കും അറിയാം.  ആറുമുള വിമാനത്താവളം എന്ന ആശയം, അമേരിക്ക, ഗൾഫു തുടങ്ങി വിദേശത്തു താമസിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടരുടെ മുൻപിൻ ചിന്ത ഇല്ലാത്തെ സ്വാർത്ഥ താത്‌പര്യത്തിന്റെ വിത്താണ്.  ആറുമുള , ലോകം എമ്പാടും ബലാൽസംഗം ചെയ്യപ്പെടുന്ന പ്രകൃതിയുടെ കേരളത്തിലെ പ്രതീകവും.  മണൽ വാരിയും, പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കൂടുകൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞും ഭക്തിയുടെ പേരിലും പമ്പ, ഗംഗാ തുടങ്ങിയ പുണ്യനദികൾ മലീമസമാക്കിയപ്പോൾ അധർമ്മത്തിനും അനീതിക്കും എതിരെ പോരാടിയിരുന്ന ഈ ആദൃശ ധീരരായ ഏഴുത്തുകാരൻ  എവിടെയായിരുന്നു?   കുറെ കവിതയും കഥയും എഴുതി പുരസ്കാരം വാങ്ങിയും കുറെനാളത്തേക്ക് സാഹിത്യകാരനായോ സാഹിത്യക്കരിയായോ വിളങ്ങിയെന്നിരിക്കും. പക്ഷെ പ്രബുദ്ധരായ വായനക്കാരന്റെ മനസ്സിൽ സ്ഥാനം നേടണമെങ്കിൽ അത് ആ എഴുത്തുകാരന്റെ അചപലമായ ജീവിതത്തോടുള്ള കാഴച്ച്പ്പടിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കും.

'മല ഇളകിലും മഹാജനനാം മനമിളക' എന്നാണല്ലോ ആപ്തവാക്ക്യം.  പക്ഷെ എന്ത് ചെയ്യാം സാഹിത്യവൃത്തിയിൽ യാതൊരു തത്വദീക്ഷയും ഇല്ലാത്ത അമേരിക്കയിലെ ചില എഴുത്തുകാരുടെ കയ്യിലെ ചട്ടുകം  സക്കറിയായെപോലുള്ളവർ തരം താഴുന്നത് കാണുമ്പോൾ വളരെ ദുഖം തോന്നുന്നു. ഞാൻ എതിർക്കുന്നത്  സക്കറിയ എന്ന വ്യക്തിയെ അല്ല. ധീരനായ ഒരെഴുത്തുകാരൻ,  കണ്ണാടികൂടുകളിൽ ഇരുന്നു മദ്യലഹരിയിൽ സാഹിത്യ വൃത്തി നടത്തുന്ന ഒരു പറ്റം പൊങ്ങച്ചക്കാരുടെ കയ്യിലെ കാലാൾപ്പാവയായി തീരുന്നത് കാണുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന സഹതാപമാണ്.  

'സ്നേഹിക്കയില്ല ഞാൻ നോവും എൻ ആത്മാവിനെ 

സ്നേഹിച്ചിടാത്തൊരു തത്വശാസ്ത്രത്തേയും'  എന്ന വയലാറിന്റെ കവിത മനസ്സിന് ചാഞ്ചാട്ടം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ സക്കറിയായും അദ്ദേഹത്തെ വഴിപിഴപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നവരും മദ്യം കഴിക്കാതെ ഉരുവിടെണ്ടാതാണ്.   

വിദ്യാധരൻ ചുമ്മാ കാട്ടിലോട്ടു വെടിവേച്ചതെയുള്ളൂ രണ്ടവന്മാരാ പുറത്തു ചാടിയത്. വായനക്കാരനും, സ്ക്കറിയഫാനും (അമേരിക്കയിൽ സക്കറിയ വരുമ്പോൾ ഇദ്ദേഹം കാറ്റ് വീശികൊടുക്കുന്നതെന്നു തോന്നുന്നു) വിദ്യാധരന്റെ വെടി കൊള്ളാം. 

"പുരസ്കാരം തിരിച്ചു നല്കുന്നതിലേറെ വർഗ്ഗീയതക്കും ഫാസിസത്തിനും എതിരെ എടുത്ത നിലപാടുകൾ തുടരാനാണ് താൻ ശ്രമിക്കുന്നതെന്ന് സഖറിയാ "

ഇദ്ദേഹം അമേരിക്കയിലെ എഴുത്ത്കാരെപ്പോലെ, കക്ഷത്തിൽ ഇരിക്കുന്നത് പോകുകയും അരുത് ഉത്തരത്തിൽ ഇരിക്കുന്നത് എടുക്കുകയും വേണം എന്ന ചിന്താഗതിക്കാരനാണ്. അല്ലെങ്കിൽ കയ്യാലപ്പുറത്തെ തേങ്ങ 

"അക്കാദമിയുടെ തലപ്പത്ത് എത്തുന്ന എഴുത്തുകാരും എഴുത്തുകാർ പൊതുവിലും ആ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഇന്ത്യൻ ജനതക്കും ജനാതിപത്യ മതേതരത്വ മൂല്യങ്ങൾക്കും വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ആയുധമായി ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നത് മറ്റൊരു കാര്യം"

ഇത്രയുമൊക്കെ ആദർശം വച്ച് പുലർത്തുന്ന സഖറിയ എന്തുകൊണ്ടാണ് കേരളത്തിലെ പാരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണത്തിനു വേണ്ടി നിരന്തരം പോരാടുന്ന സുഗതകുമാരിയുടെ കഴച്ചപ്പാടിതിരെ കോലാഹലം ഉണ്ടാക്കുന്നതെന്ന് മനസിലാകുന്നില്ല .  സാധാരണ അമേരിക്കയിൽ വന്നു പോയി കഴിയുമ്പോളാണ് ബഹളം.  ഒരു പക്ഷെ മൂല്യങ്ങൾക്കൊന്നും വലിയ വില കല്പ്പിക്കാത്ത അമേരിക്കയിലെ എഴുത്തുകാരുമായുള്ള സഹവാസത്തിൽ നിന്നുണ്ടായ ദുഷിച്ച സ്വഭാവം ആയിരിക്കാം