ഒരു കവി അവന്റെ പ്രവർത്തി സ്വയം ആസ്വദിച്ചു ചെയ്യുമ്പോൾ അത് ആസ്വാദകരെയും ആസ്വാദിപ്പിക്കുന്നു. സൂര്യനും ചന്ദ്രനും ഓടിക്കളിക്കുമ്പോൾ രാത്രിയും പകലും ഉണ്ടാകുന്നു. മനസ്സിന് മാറ്റം വരണമെങ്കിൽ വിചിന്തനം എന്ന പ്രക്രിയയിലൂടെ മാത്രമെ കഴിയൂ  . അല്ലെങ്കിൽ മാറാലകളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ടു  അന്ധകാരത്തിൽ തപ്പി തടഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും .  പൂവായ് വിരിഞ്ഞു കായായ് അവസാനം പഴുത്തു മണ്ണിൽ കൊഴിയുന്നു . ഇതൊരു ലോക ത്വത്വമാണ് 

"ഇന്നീവിധം ഗതിനിനക്കായ് പോക പിന്നൊ

ന്നൊന്നായ് വരുമാവഴി ഞങ്ങളെല്ലാം 

ഒന്നിനുമില്ല നില ഉന്നതമായ കുന്നു-

മെന്നലാഴിയുമൊരിക്കൽ  നശിക്കുമോർത്താൽ "  (വീണപൂവ് -ആശാൻ )

നാശമില്ലാത്ത ഒന്നും ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ഇല്ല.  ആ ചിന്ത മനുഷ്യ ജീവിതത്തെ ക്രമീകരിക്കാനും ഈ പ്രാപഞ്ചിക ജീവിതത്തെ ധന്യമാക്കാനും സാഹായിക്കും .  ഭാവനയിൽ തുന്നിയെടുത്ത ഈ കവിതയ്ക്ക് മനുഷ്യ ജീവിതത്തെ സ്വാധിനീക്കാൻ കഴിയും . കവിക്ക് അഭിനന്ദനം