അതാര്യമായതിനെ സുതാര്യമാക്കുക എന്ന ധർമ്മം കവികൾക്കുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ അന്ധകാരത്തിലേക്ക് തന്റെ കയ്യിലിരിക്കുന്ന ടോർച്ച് അടിച്ചു കാണിക്കുക എന്ന ധർമ്മം കവികൾക്കും കലാകാരന്മാർക്കുമുണ്ട്.  സമൂഹത്തിലെ പോരായ്മകളെ വ്യക്തമായി കാട്ടികൊടുത്തുവേണം തിരുത്താൻ എന്നാൽ ചിലകവികൾ അതിനു തയ്യാറാല്ല കാരണം അവർ അന്ധകാരത്തെ മാറ്റുന്നതിൽ ഉപരി കവി എന്ന പേര് നില നിറുത്തി സമൂഹത്തിലെ അവാര്ഡ്കളും പൊന്നാടകളും പിന്നെ സമൂഹം നൽകുന്ന മാന്യതയും കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നതിലാണ്  താത്പര്യം. അതുകൊണ്ടു അവർ സ്വന്ത കാൽചുവട്ടിൽ ടോർച്ച് അടിച്ചു നടന്നു പോകുന്നു.  പണ്ട്കാലത്ത് പുരോഹിത വർഗ്ഗവും ഭിഷഗ്വരന്ന്മാരും ഈ മാർഗ്ഗം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. കാരണം അവർക്ക് ദൈവതുല്യത നിലനിറുത്തണമായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇന്ന് അത് മാറിയിരിക്കുന്നു.  അവർ അ വരുടെ ടോർച്ചുകൾ ദൂരങ്ങളിലേക്ക് അടിച്ച് പ്രകാശം പരത്തുകയും കഴിയുന്നതും അന്ധകാരത്തെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാലും കണ്ണിൽ പൊടിയിട്ട് വിലസുന്നവർ ഇന്നും അവിടെ ഇവിടെ കാണാം

മനസിലാകാത്തതെന്തും കവിതയല്ല. പ്രേത്യേകിച്ച് ആശയങ്ങളെ  ഒളിച്ചു വച്ചെഴുതുന്ന കവിതകൾ   സംസ്‌കൃത ഭാഷ അറിയാത്തതുകൊണ്ട് കവിത മനസിലാകാതെ പോകാം പക്ഷെ അതിനെ ഭാഷാന്തരം ചെയ്‌തെഴുതാം.  അങ്ങനെ പല കവികളും ചെയ്യിതിട്ടുള്ളതുകൊണ്ട് ഒന്നിൽ കൂടുതൽ സംസ്കാരങ്ങളെയും അവരുടെ ചിന്താധാരകളെയും  മനസിലാക്കാൻ സാധാരണക്കാരായ വായനക്കാർക്ക് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്

ഉദാഹരണം:-

കാർത്താന്തികെ കഥിതമേവകെതോദർശ
കിമപി കഷ്ടഫല പ്രതേതിത
ആർത്താഭൃംശ തതനു ചിന്ത്യ
ദൃഡാനുരാഗ രാഞ്ജി പ്രേയസി
വിഫലായ താപനിഷ്ഠത്   (മേഘദൂത് -കാളിദാസൻ
(കവിത അപൂർണ്ണമാണ് )

പരിഭാഷ കേരളവർമ്മ വലിയകോയി തമ്പുരാൻ

ഇഷ്ടപ്രാണേശ്വരിയുടെ വിയോഗത്തിനാലും നരേന്ദ്ര-
ദ്വിഷ്ടത്വത്താലൊരുവനുളവാംമാനനഷ്ടത്തിനാലും |
കഷ്ടപ്പെട്ടപ്പുരുഷനൊരു നാലഞ്ചു കൊല്ലം കഴിച്ചാൻ
ദിഷ്ടക്കേടാൽ വരുവതു പരീഹാരമില്ലാത്തതല്ലോ (മയൂര സന്ദേശം)